Yazmak…

Yazmak; duyguları, düşünceleri, bilgileri, hayalleri kayıt altına almaktır.

Oysa “sesin” bile kâinatta bir yerlere kayıt edilmesine rağmen yazılar yazmak öyle mi?

Hayır!

Çok nadir olmak üzere, koca şair Yunus Emre’nin şiirlerinin gün gelir “Molla Kasım” tarafından okunması misalinde olduğu gibi yıllar yıllar sonrasına mesaj verebilse de çoğunlukla geri dönüşüm makinalarının malzemesi olabilmekte ya da ateşi horlayan materyal niyetine kullanılırken ara sıraokunabilmekte. Böyle mi olsun yazılan yazılar?

Özellikle bu dijital ve teknoloji çağında sıradan bir insanın yazacağı cümleler kaç kişinin merakını uyandırabilir ki?

***

Bütün bu olumsuz bilinçaltı bilgilerimize rağmen; “kalıcı yazılar” yazmak büyük yazarların işi midir? Oysa ben bu konuda yüce Allah tarafından “izin verilenlerin” insanlara ulaşabildiğini, bazen iyi bir örnek veya ibret ifadeleri, bazen de kişinin eğitimine katkı sunan, hatta hayal dünyasını genişleten kurgular olabildiğini görüyorum. Kimi zaman da birileri tarafından izin verilenlerde de bu niteliği kısmen görebilirsiniz.

Bu nedenle de yazıların “suya yazılan yazılar” olmaması için yazmaya besmeleyle başlamak, güzel düşünce ve niyetlerle yolculamak, hayırlara vesile olmasına dua etmek gerek diye düşünüyorum.

***

Sıradan insanların hikâyeleri bana göre “mahrem” hikâyelerdir. Kişilerin hukukunu olumlu ya da olumsuz anlamda kendi düşünce ve hayal dünyasında ne kadar koruyabiliriz?

Zira sürekli değişen ve sürekli her zerresi bile yenilenen insanoğlu bugünkü söylediklerinin yarın kendisine bile bir anlamı olmayabilir. Sadece kişisel gelişim tarihine bir belgedir belki. Bugün çok doğru bulduklarımızın yarın yanlış olduğunu fark edebilirsek ya da çok iyi bildiğimiz bir insanın kötü yönüyle tanışmamış olmamız onu “iyi insan” olarak tasvir etmemize neden olur ki bu da sadece kâinata bırakılan hüsnüzan şahitliğidir.

Bu da sadece bizi bağlar. Yani objektif değildir.

Tarih bile kişi ve kurumların tekelinde tamamen sübjektif hâle getirilebilir.

Roman ve film senaryolarındaki karakterlerin ve olayların tasvirinde hayali kahramanlıklar ya da abartılmış kötülükler görülebilir ve bu anlamda sanat biraz da abartma metodu olarak tanımlanır.

***

Sözün özü yazmak her zaman kişinin kendini ve her türlü görüş, duygu ve düşüncelerini dile getirmesine müsaade etmez.

Gerçekte bedeli ödenmiş yazılar yazmak gerek silinmeyecek, yok olmayacak.

Herkesin kendinden bir şeyler bulduğu…

İnsana seslenmek gerek. Onda kaydedilecek cümleler kurmak. Resmedilmiş cümleler şiirsel kelimeler değil; yürekleri kanatacak merhamet duygusunu canlandıracak cümleler.

Amaç, hayal dünyasında gezdirmek değil, gerçekleri acıta acıta haykıracak cümleler kurmak. Beyinde şimşekler çaktıracak, güncel argoyla jetonu düşürecek örnekler gerek…

Mesela “sevgi” öylesine muhteşem anlatılabilmeli ki aslında ne kadar sevgiden uzak insanlar odluğumuzu görmeliyiz.

Yine örneğin yoksulluğu öyle manalı anlatabilmeliyiz ki en zengin dünyalı bile büyük bir yoksunluk ve yoksulluk krizinde olduğunu fark edebilmeli.

Konuları böyle sıralarsak yazmak hiç de kolay olmasa gerek.

***

Sonuç olarak “ve tanrı insanı yarattı” ile başlayan Hz. Adem ve Havva’nın aşkından, Habil ve Kabil’in nefretinde; Firavun ve Nemrut’un zulmünden, İbrahim’in teslimiyetine; Yezit’in oyunları, hırsı ve zulmüne karşı Hz. Hüseyin’in hak ve doğrulukla kararlılıkla mücadelesindeki sebatına; her nefis ölümü tadacaktır bilincinden, “ölmeden evvel ölümün mücadelesine, kıyametin korkunç resmini anlatan ayeti kerimelerinden,” zerre miskal iyilik yapanın iyilik, zerre miskal kötülük yapanın kötülük bulacağı ahret hesaplaşmasına kadar geçen sürede sabır ve şükür arasında gidip gelen bir hayattan bunların dışında daha önemli ne anlatabileceğimizi oturup düşünerek yazmaya güç ve idrak, gönlümüze heyecan, hüzünlerimize ve hastalıklarımıza şifa dileyerek sonlandıralım sözü.

Hoşça kalın…

Serap Duranay

htpp:/www.sislioda.com