Nasıl da çalıyorlar yıllarımızı… Nice zamanlar gitti değerli bir o kadar da geri gelmeyecek olan. Bizler bu dünyaya gelmiş en şanslı kişiler olmalıyız. Bir kez yaşama şansına sahip olan bizlerin elinden alınmaya çalışılan bu yaşam hakkına sahip çıkmalıyız. Sadece kendimize değil, başkalarının yaşam hakkına da sahip çıkmalıyız. Değerli olan budur.
Dünyada yaratılmak istenen kaos ortamına bizler de dahil olduk. Nice canlar gitti. Ve kim bilir daha kaçı gidecek?
Yeryüzünde hiç bir iktidar ya da devletin başında bulunan yoktur ki gücü kaybetmek istemez. Sonsuz hırsların içinde kaybolmuş olanlar kendi halkını bile düşünmez. Yaptıklarına “Ben yaptım” demez, demedi de. Hangi milletten olursa olsun, hiç kimse değersiz değildir. Onlar savaşları istemez. Onlar özgürlükleri kan da bulmaz. Ama bunu isteyen azınlık da olsa bir zümre var. Üstelik hemen hemen her ülkede de var. Onlar sınırsız güçlerin ve toprakların peşindedir.
Biz sıradan insanlar sadece daha iyi yaşamak peşindeyken onlar daha çok güç ve sonsuz iktidarın peşindeler. Kim kalabilmiş sonsuza dek. Kim baş tacı olup da unutulmamış. Bunu onlar da biliyor ancak bilmemezlikten geliyor.
Dünya kaynakları hız ile bilinçsiz bir şekilde tüketilip yok edilirken onlar her zaman en üstte olmanın peşindeler. Kim ölmüş, kim kalmış çok da önemli değil. Çünkü hepimiz onlar için amaca ulaşmak için birer aracız. Dünya döndükçe de maalesef bu böyle olacak. Parmak ile sayılacak kadar az sayıda lider vardır bunların dışında kalan. Onlar da unutulmuşlardır. Halbuki onlara da sahip çıkması gereken bizleriz. İnsana değer veren herkes bir bir yok ediliyor, yok oluyor. Böyle olmamalı. Zaman zaman dünya basınında az da olsa insani duygular ile hareket edenlerin ne halde olduklarını biliyoruz.
Bu hastalık nasıl bitecek peki? Tek çare herkesin insanca düşünüp, baktıklarını görebilmeleri. Çünkü sadece bakmak yeterli değildir asla. Baktığını görebilmek büyük nimettir insanlara. Bu dünyada sayılı günlere sahip olduğumuz gerçeğini göz ardı etmemeliyiz. Bizi gerçeklere yaklaştıracak olan tam da budur! Unuttuğumuz an her şey bitiverir. Bütün o değerler, insanlık onuru ve ardından gelen her şey. Bunları kaybettiğimiz an bizim de gözü dönmüş lider ve güç peşinde koşanlardan bir farkımız kalmaz.
Düşene el uzatmak en doğrusudur. Bir gün biz de orada olabiliriz ama bunu hiç düşünmez ya da görmek istemeyebiliriz. O yüzden bunu hep düşünün derim. Yapılan güzelliklere destek vermek hepimizin boynumuzun borcu olmalı. Düşünün bu dünyada anasız, babasız kalmış çocukları. Onlar hayata çok yenik başlamalarına rağmen vazgeçmiyorlar. Bizim hiç hakkımız yok vazgeçmeye.
“Ne diyorsun be adam?” diyorsanız bir kez daha sorgulayınız kendinizi. Bu şuna benzer; Yokluklar başlamış ve kırılmalar olmak üzeredir. Elde ettiğiniz suyu, ekmeği ya da herhangi bir şeyi paylaşmak istemiyor, sadece ve sadece kendinizi düşünüyorsanız, sizin de güce tapanlardan hiç bir farkınız olmaz. Ama elinizdekileri paylaşıyor ve kapınızı herkese açıyorsanız, işte sizden daha yüce bir insan yoktur. Varlık ile yokluk iki kardeştir aslında. Sadece buradan kimin galip çıkacağı önemlidir. Bunlar olmaz ise kıymet bilmek nerede kalır o zaman? İyilik ile kötülük, zalim ile doğruluktan yana olanlar, bunlar nasıl ayrılırdı birbirinden o zaman? Yani iyi hisler besleyen, vicdan sahibi insanlar ne olursa olsun bu dünyayı kurtaracak ve güzelleştirecek insanlar onlardır.
Bu sebep ile tarafımızı seçerken doğruluktan ve iyilikte yana seçmeliyiz ki dünyanın da ömrü uzasın. Çünkü kötülükler yaşadığımız dünyanın sonunu getirecek sebeplerdir.
Büyük evlerde zenginlikler içinde oturduğunuz evlerde hiç bir şey yokmuş gibi davranmak, sizi bekleyen sonu ertelemez. Hepimiz aynı yerde yaşıyoruz. Biz yok olursak sizler de yok olursunuz. Uzun lafı kısası;
Halkın gözünde devlet (iktidâr) gibi değerli bir şey yok.
Halbuki şu dünyada bir nefes sıhhat gibi devlet (güç) olamaz.
Kanuni Sultan Süleyman
“Muhibbi”
( 1494 – 1566 )
Anasayfa
