Kıpırdanmalar var tek tük… Ama çoğalmakta sayıları gittikçe…
Elleri bomboş sokaktaki çocukların. Sözde oyun oynuyorlar ama saklambaç oynamasını bile bilmiyorlar. Alan yok ki! İnsanlarla dolu ve daracık yerlerde oyun mu oynanır?
Ayaklarıyla ittirdikleri bir şeyleri de yok!..
Çok yazık ediliyor çocuklarımıza!
Bütünleşen ve kardeşçesine birbirine yapışanların oluşturduğu güç alıp başını gitmiş. Zor günler bekliyor insanları. Dünün zor günleriyle kıyaslanmayacak ölçüde hırçınlaşmış koca bir gövde homurdana homurdana kımıldayıp duruyor. Kımıl kımıl!..
Cemaatler!..
Cemaatler çoğalıyor ve her geçen gün etki alanlarını genişletiyorlar.
***
Öğrenci yurtları cazibe merkezi olmuş! Gençlerimizin geleceklerine ipotek koymak isteyenler var. Alıp da ellerine bir hamur gibi yoğurup şekillendirmek istedikleri öğrencilerin büyük çoğunda kaçış var. Öğrencilerimiz eleştirel aklın uzağına düşmek istemiyorlar.
Avrupa’nın 18. ve 19. yüzyıllarda tanıştığı “Aydınlanma çağı” Türkiye’nin semtine uğramamış gibi. Bunun için “düşünme, tartışma ve söylenip durma” diyenlerin sayıları arttıkça toplumun içten gelen sancılı avazı göğe yükseliyor.
İnsanların gözlerine ve gönüllerine yerleşen huzursuzlukla mutsuzluk yan yana yürüyor. Hem dost hem de düşmanlar birbirine.
Sinsi bir kımıldanmanın ardından gelecekler merak konusu olmuş! Bir deprem mi olacak, yoksa önüne geleni silip süpürecek bir tufan mı bekleniyor?
***
Okullar açıldı ama çocukların dünden kalan ve belleğimizde yer etmiş gülücükleri kaybolmuş. Yitip gitmiş sanırsınız. Birileri el altından oyunbozanlık yapıyor. Açıkça belli ki günümüzün karanlığa bakan geleceği bilinmezliklerle dolmuş. Soru üstüne sorular birbiri peşi sıra bir havuza doluşmakta… Yan yana, üst üste binen sorular yığıldıkça soru havuzu kaynar kazana dönüşmüş. Defter kalem zamlanmış iyice!..
Çevre, kendisini aydınlatan puslu bir havayla örtülmüş göz alıcı parlaklığı iyice yitip gitmiş!..
Bırakınız çocukları koca koca insanlar bile hoyrat bakan iki mutsuz gözün takibinden kurtulmak istercesine bir köşenin iki yanağı arasında gidip gelmedeler.
Her geçen gün biraz daha sıkıntı pompalanıyor güzel ülkemin bahtsız alanlarına…
***
Ve cemaatler aydınlığın önünde duran perde gibi… Çoğaldıkça sayıları bilimsel aklın kaçışı hızlanıyor. Allah adına yapılanlara bakıyorsunuz ruhunuz paslanıyor.
Nasıl ediyorlar, nasıl yapıyorlar anlayamıyorsunuz! Hepsi birbirinden farklı!..
Yürüyüşleri, giyinişleri ve süslenişleri bile farklı…
Aynı dinin mensupları bu denli nasıl farklı olabilir? Buna gönüller nasıl rıza gösterebilir? Alıp vermeler, çalıp çırpmalar hızlandıkça hızlanıyor.
Öyleyse bir kaynağı ve gizli de olsa bir dayanağı olmalı bunun. Öyle değil mi?
Yoksul ve kimsesizlerin çaresizliği sonucu can çekişirken çıkardıkları sesler yürekleri yakıyor. Adeta ruhları sarıp sarmalayan amansız bir hastalığa dönüşmüş gibi…
***
Devlet olan biteni uzaktan bile izlemek istemez gibi bir görüntü sergiliyor.
Neden cemaatler bu denli çoğalıyor? Ve neden her geçen gün etki alanlarını genişletiyorlar?
Hepsinden önemlisi devlet neden cemaatlerin çalışma alanlarına karışmak istemiyor?
Bunu; “Toplumun dine olan tutkusunda büyük bir artış var!” türünden bir yaklaşımla açıklayamazsınız. Yahut “İnsanların dini ihtiyaçlarında artış var!” derseniz kim inanır size?
***
Bunlardan daha önemlisi cemaatlerin olumsuz tutum ve davranışları karşısında toplumumuz tepkisiz kalmasıdır.
Evet, ne yazık ki akıl ve mantık terazisini bir kenara iten cemaatlerin etki alanları genişliyor. Akıl almaz uydurmaların sahipleri rağbet görüyor.
Kendi durumunu gittikçe zora sokan iktidarın cemaatlere karşı takındığı tutum ve aldığı tavır umutları kıracak denli rahatsızlık vericidir.
***
Allah’ın gerçek kitabı dururken cemaat mensuplarının kitaplarında arayışa geçenler; yahut Allah’ın kitabının hükümlerini kendi çıkarları doğrultusunda yorumlamak isteyenler dine ve topluma zarar verirler.
Bir de Kur’an-ı Kerim’i sürekli olarak Arapça tekrar edip duranlar…
***
Cemaatler çoğaldıkça devletin yükü azalmıyor; tam tersine artıyor.
Ama gizli ve geleceğe aktarılan sorunlar soru havuzuna itilerek, biriktirilerek artıyor…
Gelecekte elimizi ayağımızı bağlayacak, bizi tutsak edecek günler gelip yakamıza yapıştığında, önümüzde seçimini yapacağımız fazla yol kalmayacaktır.
Ne yapılacaksa şimdi…
Ama daha sonra değil!
Hüseyin Yeğin
sislioda.com
Anasayfa
