Elâzığ’dayım…
Havası başka, suyu başka, insanları başka…
Her gelişimde içime sevgi doluyor. Ve yerimde duramıyorum. Gezip görmek, tanımak ve bilmek istiyorum doğup büyüdüğüm kentin her yöresini…
Bu kez yine şansım yaver gitti ve Ağın’a davet edildim.
***
Ağın, Elâzığ’ın kuzeybatısında kendi hâlinde bir ilçeydi. Başını batıya uzatıp bulunduğu yerde kalan çaresiz ve kimsesiz birini andırıyordu. Daha önce hiç görmemiştim…
Misafir edildiğimiz evin sokağını bir baştan bir başa gezdik.
Sokak sessiz, evler sessiz ve insanları sessiz…
Sokağın sağında, solunda dizili evler adeta “Yakınıma gelin. Gelin de tarihimi siz anlatayım!” diyordu. Evler en az yüz yıllık!..
***
Nice anıların yaşandığı evler ne yazık ki terk edilmiş!.. Acı içinde bitişe doğru gitmekteler…
Her yağışın, her sıcaklığın ve her soğuğun içlerine işlediği anılarını unutmaları mümkün değil görünüyor. Sıvaları dökülen, kapı pencereleri tutmaz olmuş evlerin görüntüsü içime işledi.
Anamı anımsadım. Onun elleriyle duvarlarını düzelttiği evimizi anımsadım.
Şimdi yoklar; ne anam ne de evimiz. Bazen özellikle o sokaktan geçerim; “Acaba bir ses duyabilir miyim?” diye…
Bizleri evine konuk eden beyefendinin sesiyle daldığım düşten uyandım. Anlatıyordu. Belli ki onun da içi acı dolu, sancı dolu ve ezik…
(Devam edecek)
Saime Bilhan
Anasayfa
