Milli güreşçimiz Sırrı Acar’la bundan yaklaşık 50 yıl önce tanışmıştık. Ama yüz yüze değil!.. O şampiyonluklar kazandıkça gönlümüzde onun için ayrı bir yer ayırmış ve oraya başkasını hiç sokmamıştık. Sevincimiz, onurumuz ve gururumuz olmuştu.
Geçenlerde onunla birlikte FB’de güreşe başlayan Sayın Fethi Satıcı’nın Facebook sayfasında resmini gördüm. İkisi de hâlen Türkiye Güreş Federasyonunda Onur Kurulu üyesi… Yakışır ikisine de… Onurlandıranlara onur verici bir unvan…
Sırrı Acar’ın resmine bakıp bakıp bir küheylanın sırtında uçarcasına yol alırken gözlerimi zamanın derinliklerine daldırdım. Elli yıl öncesine… Daha doğrusu o resim beni alıp yıllar öncesine götürmüştü. Sevinç ve burukluklarla dolu geçmişin derinliklerinde bir dizi olayları adeta bir daha yaşadım…
***
Elli yıl önce ülke olarak iç ve dış politikada sorunlar yaşıyorduk. Ancak sorunlar bugünküler gibi çözümsüzlüğe itilmiyordu!
Sorunların başında “Kıbrıs Sorunu” vardı!.. Uyarılarımıza rağmen Kıbrıslı Türklere karşı zulüm, haksızlık ve saldırılar bir türlü bitmiyordu. Saldırıların durmaması üzerine Milli Güvenlik Kurulundan, ”Kıbrıslı Türklerin haklarını ve güvenliğini sağlamak amacıyla Kıbrıs’a askeri harekât yapma kararı çıktı.”
Kıbrıs’a müdahale kararımızı öğrenen ABD bize karşı çok sert bir tutum takınmıştı. (Farklı da olsa bugün Musul ve Kerkük’te yaşanan olayları andırıyordu.)
Şimdiki gibi ukala ve kendini beğenmiş ABD neredeyse bir kolonisine mektup yazar gibi o zamanın Başbakanı İsmet İnönü’ye 05 Haziran 1964 tarihinde Johnson Mektubu diye anılan bir mektup göndermişti. Mektupta:
”Kıbrıs’a bir harekât yapacak olursak ABD’nin verdiği hiçbir askerî silahı kullanmamıza izin vermeyeceklerini, ayrıca yaptıkları yardımları da keseceklerini,” belirtiyorlardı. Bu mektup ve cevabı halktan gizlenmiş, ancak 1966 yılında gazeteci Cüneyt Arcayürek tarafından ortaya çıkarılmıştı.
***
Öfkeliydik…
Onurumuzu zedeleyen bu mektup ulusal değerlerimize doğrudan bir saldırı niteliğindeydi.
Ne yazık ki çaresizdik!.. Sustuk!..
Bu mektup yüzünden Kıbrıs harekâtından geri çekilmek zorunda kalışımız özellikle gençlerimizi çok üzmüştü.
ABD’nin umursamaz bir şekilde ulusal değerlerimize yaptığı saldırıların yarattığı burukluk nedeniyle o sıralar uluslararası alanda göstereceğimiz başarılara şiddetle ihtiyacımız vardı. Ne yazık ki hiçbir alanda böyle bir başarımız yoktu. Bu durumun yarattığı eziklik moral değerlerimizi etkiliyordu. Ekonomi, teknoloji, bilim, sanat ve ne sayarsanız sayın hiçbirinde övünülecek bir başarımız yoktu. Spor derseniz, onda da güreş dışında başarılı olduğumuz bir dal yoktu. Ne acıdır ki daha önceki yıllarda üstün başarılar göstererek olimpiyat ve dünya şampiyonluklarını kazanan güreşçilerimizin pek azı minderdeydi. Nitekim birkaçı dışında artık güreşte de başarılı olamaz hâle gelmiştik.
***
İşte milli güreşçimiz Sırrı Acar’ın uluslararası alanda ses getiren başarılarının başlangıcı o zamanlara denk gelmişti. Kazandığı şampiyonluklarla gururumuz olmuştu. O bizim gürleyen sesimiz olmuştu.
Gittiği şampiyonluklardan boş dönmüyordu. Ama talihsizlikler de peşini bırakmıyordu. 1965 yılındaki Tampere Dünya Güreş Şampiyonasında hiç yenilmediği hâlde 3. olması hepimizi üzmüştü.
O zamanın puanlama yönteminin kurbanı olmuştu. Kim bilir belki de bazı incelikleri önceden düşünüp ona göre önlem almamasının da bunda etkisi olabilirdi. Tabii ki bu konuda onu yönlendirmesi gereken antrenörü ve diğer deneyimli güreşçi arkadaşları olmalıydı. Yaşanan bu talihsizlikteki incelik ya onların da gözünden kaçmış yahut aslında yapacak hiçbir şey yoktu…
***
Sırrı Acar, güreşçilerde ender görülen bir hıza sahipti. “Bu yönü ile eski yağlı güreşçilerden Yörük Ali ile Arnavutoğlu’nu andırıyordu,” demek hata, yahut abartı olmasa gerek!..
Yapmaya karar verdiği oyun için önce hareketleriyle rakibi hazırlardı. Tabii ki karşısındakine hissettirmeden. Kısacası ne zaman, hangi oyunu yapmak istediğini ne seyirci anlardı ne de rakibi!.. Kısa bir an da olsa rakibinin küçük bir açığını görmesi yeterliydi. Karar verip harekete geçmesiyle oyunu tamamlaması hemen aynı anda olurdu. “Göz açıp kapayıncaya kadar,” derler ya işte öyle! Rakibi ne olduğunu anlamadan kendisini yerde bulurdu. Bazen yüzüstü, bazen sırtüstü…
Ayakta iken göğüs çaprazına girerek rakibinin dengesini bozması ona elverişli fırsatı hazırlardı. Rakibinin dengesinin bir an bozuluyor olması ona yetiyordu.
Attığı supleksler unutulmaz güzellikteydi. Aynı zamanda zarifti de... Bu oyunları izleyenler mest olur, izlemekten büyük bir hoşluk duyardı. Sırf onun bu oyununu izlemek için nice fedakârlıklara katlananların sayısı az değildi.
***
1967 ve 1968 yıllarında minderde fırtına gibi esti. Onunla kimse eşleşmek istemez, eşleşenler de şanssızlıklarına kahrederdi. Üst üste kazandığı Avrupa Şampiyonlukları yanında Dünya Şampiyonluğu da vardı. Formunun doruk noktasına geldiğinde geçirdiği bir sakatlık ister istemez güreşlerini etkilemişti.
Aradan yıllar geçti, ama onun gurur duyduğumuz başarıları unutulmadı.
Kendisine yaşam boyu huzur, mutluluk ve esenlik dileklerimi saygıyla sunarım…
Hüseyin Yeğin
sislioda.com
Anasayfa
