Sen de mi acı çektin ben gibi?
Bağlanıp da umarsız yataklara…
Sırtüstü yatarken yine ben gibi,
Boş boş baktın mı hasret dolu sokaklara?
***
Ama biliyordum yakında geleceğini…
Sensiz günlerin sonunda biteceğini.
İflah olmaz saatin bir an önce dolacağını.
Sen de ben gibi bağlanıp dursan da yataklara…
***
Duydum ki çocukları ev bark sahibi yapmışsın.
Melek’imi kollarına alıp sımsıkı öpmüşsün.
Soğukta sokağa çıkıp şifayı kapmışsın.
Pencereden bensiz baka baka sokaklara…
***
Meral’imi anlat. Ya küçük gelinin işe gidişi gelişi?
Ömer’imi de anlat durma! Nasıl iyi mi işi?
Ya büyük oğlan! Nasıl çocuklarına bakışı?
Anlat sen, ben dalıp giderken şafaklara…
***
İyi oldu orayı bırakıp buraya gelmen.
Sensizlik çekilmiyor sıkılmıştım zaten.
Söyle belin nasıl? Nasıl yemen içmen?
Neden sende de ben gibi ak düşmüş şakaklara?
Hüseyin Yeğin
AÇIKLAMA:
Canım kadar sevdiğim Ahmet Abimin ölümünün ardından, çok sevdiği eşi Muhlise Yengem, Umre ziyaretinde rahatsızlanıp Hakkın rahmetine kavuştu. Bu şiiri onlar için yazdım. Birbirlerini sevda ölçüsünde seven çocukları uğruna ellerinden geleni yapmak için didinip duran canım kadar sevdiğim Ahmet Abimle onun canı kadar sevdiği eşi Muhlise Yengemin söyleşisi. Allah rahmetini her ikisinin de esirgemesin, mekânlarını ve duraklarını cennet eylesin…
Anasayfa
