Prof. Dr. unvanlı Diyanetin Eğitim Hizmetleri Genel Müdürü anlatıyor:
Babam 1921 doğumluydu. (Kendisi 1961 doğumlu) Onun hatıralarını dinleyerek büyüdük. Karadeniz’in bir dağ köyünde bile Kur’an kursuna gittiğimizde. Kur’an öğrenmek için gittiğimizde. Aman yarabbi! Bu ne korkudur ki bir jandarma gelir de hocamızı götürür mü diye dışarıda nöbet bekliyorlar. Akşam evlerine Kur’an-ı Kerim’leri götürmüyorlar. Tarlanın duvarlarında herkesin bir taşı var. O taşı çekip Kur’an’ı o taşın içerisine koyuyor. Kur’an-ı evine götürmesin diye!..
Ama elhamdülillah geçti bunlar. Bunlar geçti şimdi.
Duruyor bir süre sesindeki şaşkınlık ve ürkeklik henüz gitmeden devam ediyor:
Şu anda bizim dört (4) yaşında, beş (5) yaşında, altı (6) yaşında öğrenci sayımız ülkemizde elli bine (50.000) yaklaştı. Bu öğrenci sayımız resmi kayıt. Dört altı yaş Kur’an Kurslarını açtık. Geçmişte her mahallede sıbyan mektepleri vardı. Şimdi o sıbyan mekteplerini ihya edelim. Bu fırsatı iyi değerlendirelim…
***
Şimdi de bu yazıyı yazan Hüseyin Yeğin anlatıyor:
Babam 1916, annem 1923, doğumluydu. Ben de 1948 doğumluyum. Köyümüz Doğu Anadolu’nun bir dağ köyüydü. Annem babam, ikisi de dinine bağlı ve dini ödevlerini aksatmadan yerine getirmek isteyen insanlardı. Annem bir şeyhe bağlanmış beş vakit namazını aksatmadan kılan, zaman zaman şeyhini ziyaret eden biriydi.
Kendimi bildim bileli evimizde birkaç Kur’an-ı Kerim vardı. Kılıf içinde oturma odası duvarının üst kısmına asılı duran Kur’an-ı Kerim dedemin hatırasıydı.
Köyden kente gittiğimizde de durum aynıydı. Amcam babamdan 17 yaş daha büyük ve dini ödevlerine daha çok bağlıydı. Kentteki evimize her gelişinde sabah namazı vaktinden çok önce kalkar, uzun uzun namaz kılardı. Bu anlattıklarım aynı zamanda dayılarım, teyzem ve halalarım için de geçerliydi.
Yaklaşık 1899 yılında doğan amcam dahil, ne babamdan ne de annemden Kur’an-ı Kerim’in yasaklandığına ilişkin hiçbir söz işitmedim. Aynı şekilde evimize gelen o dağ köyünün dinine bağlı değerli insanlarından da benzeri bir söz duymadım.
Gerek ilkokula gitmezden önce, gerekse ilkokul tatili dönemlerinde mahallemizdeki Hocamdan (Allah rahmet eylesin) Kur’an-ı Kerim’in Arapça harflerle okunuşunu öğrendim. Bilgimi artırmak için daha sonraki aşamalarda kişisel çabalarım da oldu…
***
Bu açıklamaları yapmamın nedeni bir devri İslam düşmanı göstermek isteyenlerin, inanan insanların en hassas noktalarına basıp, parsa toplama arzusunda oldukları kanısında olduğum içindir. Yoksa şunun bunun anlattıkları doğrudur değildir, iddiasında da değilim.
Onların yaşadığı benzer ortamlarda yaşayan tanıdığım insanlar bana benzer olayları anlatmadı, o kadar!.. Tabii ki yaşamadıkları için anlatmadılar…
Üstelik sözünü ettikleri tarihi dönemleri canlı yaşamış insanların anıları, onların anlattıklarından çok daha öncesini de kapsamaktadır. Ama o değerli insanlar neden benzeri olaylardan söz etmediler?
***
Yazının başındaki anıları anlatan kişi Diyanet İşleri Başkanlığına yeni atanan Prof. Dr. Ali Erbaş’tır. Kendisinin bizzat yaşamadığı, ancak başkalarının yaşadığını iddia ettiği anılarıyla beyni dolu kişinin Diyanet İşleri Başkanlığına getirilmiş olmasını sakıncalı buluyoruz.
Ayrıca aklımı kurcalayan bir sıra sorular var:
Daha önce şeyh ve benzeri işlevler yüklendiğini öne sürenlerin; kendilerinin ve yakın çevrelerinin hep bu tür olayları anlattıklarına tanık oluyoruz. Bunların başında FETÖ’de elebaşı olan Fethullah Gülen gelmektedir. Peki neden bunlar anlatıp duruyorlar?
Eğer söyledikleri olaylar 1930-1950 yılları arasında yaşanmışsa neden bunu sürekli olarak ve sanki daha dün yaşanmış gibi halkın önüne getirirler?
Neden, “Elhamdülillah geçti bunlar. Bunlar geçti şimdi.” derken adeta daha dün olmuş bir olayı anlatıyorlarmış gibi bir tavır takınırlar?
Bir de…
Sıbyan Mektepleri ne demektir?
Sıbyan Mektepleri Osmanlıyı nasıl ihya etmiştir ki bu çağda kalkıp ona geri dönelim? Ve bunları anlatanlar neden 4-6 yaş grubu çocukların arkasına düşmüşlerdir?
Din her devirde ve her toplumda, ayrıca her toplum katmanları arasında etkinliğini sürdüren bir olgu olmuştur. Din öğretilerinin bu dünya dışında ölüm sonrası öbür dünyaya hitap ediyor olması etkinliklerini ve önemini kat kat artırmaktadır.
İşte bunun içindir ki din sömürüsünün kapısı aralandı mı kolay kolay kapanmayacaktır. Din sömürüsünün hiç bıkmadan ve utanmadan, arsızca sürdürüldüğüne tarih tanık olmuştur. Hangi tür toplum olursa olsun, küçük farklarla sonuç değişmemiştir. Ancak tarihin tanıklık ettiği benzeri olaylardan toplum büyük zarar görecektir.
***
Eleştirip yerden yere vurdukları dönemlerde Diyanetle ilgili çıkarılan birkaç kanunu anmak ilginizi çekecektir:
3 Mart 1924 tarih ve 429 sayılı Kanun’da Diyanetin görevi açıklanmıştır.
1927 Yılı Bütçe Kanunu’nda, 71’i merkezde olmak üzere toplam 7172 adet kadro tahsis edilen Diyanet İşleri Reisliği’nin merkez ve taşra teşkilatlarının idarî yapısı da ilk defa belirtilmiştir.
22.06.1935 tarihli RG’de yayımlanan 2800 sayılı kanunda, diyanet teşkilatın yapısı, kadro durumu, merkez ve taşra görevlilerinin nitelikleri ve tayin usulleri belirlenmiş, her vilayet ve kazada bir müftü bulunacağı hükme bağlanmış, müftü seçimi usulü belirlenmiştir.
Daha var… Ama şimdilik yeter…
***
Bir devri yerin dibine sokmak için yalan ve iftira kaynaklı olabilecek anılar dizisine sığınmak doğru mudur sizce? Eğer bunlar yalan ve iftira ise bu yalan ve iftiraların hesabını vermeyecekler mi? Görmediğini görmüş gibi anlatanın hesabı nice olacaktır?
Bu dünyada olmasa bile elbet Allah’ın huzurunda bunların günahından kaçamayacakları inancındayız.
Hüseyin Yeğin
sislioda.com
Anasayfa
