Onlar da insandı. Zevkleri, sevgileri, umutları ve gelecekten beklentileri olan…
Bunun için yaşama sımsıkı sarılmışlardı.
Kiminin bacakları yoktu, kiminin kolları.
Bu talihsizlikler kimini doğuş sırasında yakalamış, kimini elim bir kaza sonucunda…
Kimi TSK’de görev yaparken, kimi tarlasında çalışırken ya bacağını kaybetmiş yahut kolunu…
Bacakları yahut kolları kısa kalınca…
Önce şaşırmışlar, apışıp kalmak örneği ne yapacaklarını bilememişler!.. Olmayan bacaklarının, yahut kollarının bulunduğu yere baktıkça eziklik dolmuş içlerine… Gizli gözyaşları yanaklarından süzüldükçe elleriyle silememişler göz yaşlarını kolları olmadığı için…
Hep karanlıklarda kalmayı yeğlemişler… Bedenlerindeki eksiklik, kara katranın ezikliği gibi sarmışsa da her yanlarını, kemirmişse de beyinlerini; yenilmemişler.
Çok sürmeden anlamışlar kaçmanın bir çare olamayacağını. Anlayınca da gözlerini gökyüzünün derinliklerine daldırmışlar. Ve düşünmüşler düşünmüşler, gece gündüz düşünmüşler…
Sonunda savaşmaya, onurlarıyla yaşam savaşı vermeye karar vermişler. Başları dik, göğüsleri inanç dolu…
***
Küsmeyen, daima diri ve umut dolu olan bu kardeşlerimiz herkes gibi yaşamaya, diğerlerinin yaptığını yapmaya karar verince güç ve moral dolmuş içlerine. Eziklikleri karşısında direnebilmenin ve ayakta kalmasını becerebilmiş olmanın hazzı sarmış onları. Küsmenin yarar getirmediğini, bir köşede pısıp kalarak değil, mücadele ederek, çalışıp didinerek, çabalayıp kazanarak yaşamanın güzelliğini tatmışlar.
İşte böyleyken durum. Onlara elini uzatanlara onlar da ellerini uzatmışlar. Kimi olmayan ellerinin yerine yüreklerini uzatarak yaşamla mücadeleye başlamışlar.
Sevmişler, sevilmişler ve diğerlerinin yaptığı gibi futbol da oynamışlar basketbol da…
***
Bir futbol takımı kurmuşlar… Bir bütün olmanın nasıl becerildiğini örnekleriyle göstermek için… Ve çırpınıp başararak, tırnaklarıyla kazıyıp kazanarak bir yerlere ulaşabilmek için…
Tırmana tırmana, özlerine inanarak, takım arkadaşına güvenerek doruklara nasıl tırmanılırmış hem görmüş hem de göstermişler…
***
İlk milli maçlarına çıktıklarında bir kuş gibi çırpıp duran kalplerinin atışları normale döndüğünde başaracaklarına inançlarının tam olduğunu birbirlerine açıklarlar. “Söz,” derler “Şampiyon olacağız…”
Ampute Milli Futbol Takımımızdan söz ettiğimizi anlamış olmalısınız.
Polonya’yı 2-0 yendiklerinde görmeliydiniz onları ve onlardaki sevinçleri!.. Finale çıkmış olmanın heyecan ve onurunu birlikte yaşıyorlardı.
Finaldeki rakip İngiltere idi. Hiç yenilgisi yoktu İngiltere’nin. Hocaları bunu öğrencilerine açıkladığında Ampute Milli Futbol Takımı’nın Gazi kaptanı Osman Çakmak, “
”Hocam İngilizler bizimle oynamadı da onun için yenilmemişler…” diye karşılık verince gülüşmelerinin ardından sahaya çıkmışlardı.
***
Maça iyi başladı bizimkiler…
Aman Allah’ım o ne güç, kuvvet ve o ne inanç?
Daha maçın 13. dakikasında yakaladığımız ilk büyük fırsatı kaçırdık. Daha doğrusu direkler İngilizlerden yanaydı. Rahmi’nin köşe vuruşuna Barış öyle bir vole vurdu ki herkes ayağa kalktı. Ama direkler…
Futbolumuzu İngilizlere kabul ettirmiştik. Arada bir onlar da öne çıkıyorlardı, ama takım oyunu oynamanın ne demek olduğunu herkese gösteriyorduk. Maçın 25. dakikasında coştuk. Serkan topu yakalamış sağ yandan yaptığı ortası ceza sahasına indiğinde top Ömer Güleryüz’le buluşmuştu. Hiç beklemedi bastı şutu.
Top ağlarla kucaklaştığında Ömer’in tek ayağı ile orta sahaya koştuğunu gördük. Ama aslına bakarsanız koşmuyordu uçuyordu adeta…
Maçın ilerleyen dakikalarında Rahmi’nin hayranlık uyandıran müthiş ara pası var ki görülmeye değerdi. Fatih topla buluştuğunda kaleciyle karşı kaşıyaydı. Bir an için nefesler tutuldu. Fatih iyi de vurdu, ama kaleci başarılıydı bu şutu çıkardı.
Birinci yarı bu sonuçlar bittiğinde millilerimiz coşkulu ve gururluydu.
***
İkinci yarı maç yine kontrolümüzde gidiyordu. Maçın sonlarına doğru Fatih ceza sahasında topla bir daha buluştu.
Bekletmeden vurdu, ama İngiliz kaleci uçtu adeta kaleye giden topu son anda çıkardı.
Maçın son dakikasına girdiğimizde aniden dünyamız karardı. İngilizler onsekize yaptığı ortaya iyi yükselen oyuncularıyla eşitliği sağladı. Saha birdenbire sessizleşti.
”Eyvah!” dedik. “Bu olmamalıydı.”
Ama çare yok olanı kabullenmek zorundaydık. Kabullenip sonucu yeniden lehimize değiştirmek için…
Uzatma dakikalarının oynandığı sırada ne oldu biliyor musunuz?
Anlatalım:
Şırnak gazisi takım kaptanı Osman Çakmak ayağında topla onsekize girer gibi yapıp topu çizgi yakınında bekleyen arkadaşına uzattı. Arkadaşı kaleye baktı, bulunduğu yerden gol atamazdı. Son fırsatı yakaladıklarının bilinciyle gözleri sahayı süratle tarayıp en müsait pozisyonda olan Osman çok güzel bir pas uzattı.
Osman sanırsınız ki sınır boylarında aman vermeyen bir kahraman. İki koltuk değneğini yere dayanak yapıp sağ ayağıyla topa öyle bir vurdu ki İngiliz kalecinin yapacak hiçbir şeyi yoktu. Top köşeden filelerle buluşurken sadece seyretti.
Ya Şırnak Gazisi ne yaptı?
Pek anlayamadım ama sanki koltuk değnekleri yanlarında birer kanat olmuş sahanın ortasına doğru uçuyordu. O ne sürat, o ne sevinç öyle!
Stadyumu dolduran seyirciler ondan aşağı kalmamış, müthiş bir tezahürata başlamışlardı. Sanırsınız ki gökyüzüne huşu ile yükselen sesleri tüm dünyaya sevinçlerini duyurmak istiyordu.
***
Yürekleri inanç dolu yiğitlerin başarısı, yani Ampute Milli Futbol Takımımızın başarısı bizi Avrupa Şampiyonu yaptı…
Onlara kucak dolusu sevgiler ve teşekkürler…
Hüseyin Yeğin
sislioda.com
Anasayfa
