Hızlandı gidişler, kopuşlar, ayrılmalar, alıp başını gitmeler…
Önceleri bir tek arkadaşımızın ayrıldığını duyduğumuzda buruk gönüllerimizin kırgın esintileri alır götürürdü bizi. Yıllar birbirini kovaladı ve yaşlarımız yetmişini geçti.
Daha geçen yıla kadar gelip giden her ayın ardından ebediyete göçen arkadaşlarımızın acı haberleri gelirdi bir bir. Ve üzülürdük… Kısacası her ay değişik bir acı, değişik bir burukluk sarardı bedenlerimizi. Beynimize egemen olamazdık; “Sıra bize ha geldi ha gelecek?” derken hâlden hâle girer olduk. Tövbeler, yeminler birbirini kovalardı. Akıllanmanın, uslanmanın iç dünyamızda oluşturduğu değişimler hızları katlanmış fırtınaları andırırdı. İkide bir yüzümüzü özümüze çevirir kendi kendimizi izlerdik. Özeleştiri yapmanın eskisi kadar ayırdında değildik ama teselli bulurduk yine de…
***
Arkadaşım E.Tnk.Kur.Alb. Fethi KIRAN’ın da gittiğini duyduğumda yavan bir burukluk sardı iç dünyamı. Benim için acı bir haberdi. Fethi’yle birlikteliğimiz epey eskilere dayanıyordu. Kimi zaman rastlantılarla koklaşan yazgılarımız karşı karşıya getirmişti bizi, kimi zaman olmadık yerlerde karşılaştık. Birkaç garnizonda aynı zaman aralıklarında görev yapmıştık. Sınıflarımızın farklı oluşu ayıramamıştı bizi. Onun sevecen ve insancıl yaklaşımı sayesinde her karşılaştığımızda mini sohbetlerle ferahlardık adeta. Ondaki hoşgörülü bakışlar iç dünyamda ılık bir esintiye dönüşürdü. Gurur, kibir ve kendini olduğundan daha fazla gösterme çabası içine hiç girmezdi. Sakin ve ağırbaşlı tavırlarıyla ılıman yaklaşımı gülücükleri arasına sıkıştığında yüzündeki aydınlık huzur verirdi bakanlarına. Yardımseverlik onda değişik bir görüntüye bürünür ve dayanışmayla kaynaşan temiz duyguları izleyenlerini dinlendirirdi.
Çalışmayı çok severdi. Albay rütbesinde nerdeyse 18 saat çalışıyor gibi dururdu. Kurmay olmasının bunda etkisi var mıydı? Doğrusu o denli yakından izleme olanağı bulamadım.
Uzun yıllar arkadaşlığın ötesinde komşu da olduk. Eşlerimiz birbiriyle çok iyi anlaşırdı. O zamanlar her sabah olmasa bile haftada birkaç kez mesaiye giderken aynı anda kapıdan çıktığımız olurdu. Dakik ve işine bağlıydı. Kim olursa olsun iyilik yapma olanağı bulduğunda yüzünde dayanamadığı bir mutluluk dalgası esip dururdu. Mesai dışında yüzü gülüyorsa mutlaka birilerine yardım ediyor yahut iyilik yapıyordur.
***
Görevde iken orucunu tutar, Cuma namazlarını olabildiğince kılmak isterdi. Cuma namazlarında karşılaştığımızda başıyla selam verir ve konuşmadan yürüdüğü yönde yoluna devam ederdi. Dinsel yaklaşımları hiçbir zaman körü körüne bir inancın ardından gider türden değildi ve laik biriydi. Gerek eşi gerekse çocuklarına karşı tutum ve tavırları bunun en belirgin örneğiydi. Atatürkçü bir subay olmaktan gurur ve onur duyardı.
Bildiğim kadarıyla emekli olduktan sonra beş vakit namazını hiç kaçırmadı. Allah’la kendine özgü bir iletişim kurma yöntemi vardı.
***
Ve Fethi’nin bize yaptığı bir iyilik var ki hiç unutmadık, unutamadık:
Ankara-Çankaya lojmanlarında Fethi’yle aynı blok ve aynı katta karşılıklı dairelerde oturuyorduk. Bu dönemde eşimin annesi bir süre bizde kaldı. Epey yaşlıydı. Doksan yaşını geçmiş, gözleri ferini yitirmişti. İyi göremiyordu. Bulanık görmeleri bir süre sonra tamamen kayboldu, artık hiç göremez oldu. Tabii ki göremediği için üzülüyordu… Ancak bilge kişiliğinin olgun tavırları üzüntüsünü dışa yansıtmasına engel oluyordu. Bir süre sonra iyice hâlsizleşti. Yaşlılığın bedenine yansıyan etkisiyle gittikçe gücünü yitiriyordu. Namazlarını oturarak kılıyor, ama zar zor da olsa kalkıp duvarlara tutunarak birkaç adım atabiliyordu… Müfettiş olarak görevli olduğum ve evde bulunmadığım bir zaman aralığında kayınvalidemin rahatsızlıkları artmaya başlamış, acıları artınca bir an önce memleketi olan Keşan’a gitmeye karar vermiş. Ve gitmek için acele ediyormuş. “Aman Allah korusun burada ölmeyeyim!” diye de dua ediyormuş.
Bir gecenin sabahında annesi eşime yalvar yakar olmuş: “Ne olur beni Keşan’a götür evladım, demiş, burada değil orada ölmek istiyorum.”
Fethi bize geldiğinde kayınvalidemin elini öper, onunla sohbet eder, hayır ve duasını almak için çaba gösterirdi. Yani severlerdi birbirini. Eşim, annesinin durumunu Fethi’nin eşi Meral hanıma, o da Fethi’ye anlatmış. Benim teftiş amaçlı uzun süreli görevde olduğumu bildiğinden hemen ayaklanmış:
“Ben onu Keşan’a götürürüm! Merak etmesin. Allah’ın izniyle ölmeden Keşan’a kavuştururum!..” demiş. Olurdu olmazdı, derken yola koyulmuşlar. Kayınvalidem Fethi’nin arabasının arka koltuklarına uzanmış ve yol boyunca Fethi’ye uzun uzun dualar etmiş. O kadar uzun yolda sadece bir yerde kısa bir mola vermişler. Hatta bu molada yemek dahi yemeyip aldıkları ekmeğin arasına peynir koyup yol boyunca ısırarak açlıklarını gidermişler. Gece yarısına doğru Keşan’a varmış ve kayınvalidemi evine bırakmış. Yol yorgunluğuna rağmen yaptığı iyiliğin onda yarattığı mutluluktan havalarda uçar olmuş. Uçarak değil ama çok kısa bir süre sonra sağlık ve esenlik içinde Ankara’ya dönmüş.
Kayınvalidem ise eve vardıktan birkaç saat sonra ruhunu teslim etmiş. Allah rahmet eylesin, yerini ve durağını cennet etsin.
***
Bu olayı ve Fethi’nin yaptığı bu iyiliği ne eşim ne de ben hiçbir zaman unutmadık. Kendisini hep minnet ve şükranla andık.
***
Can arkadaşım Fethi,
Umarım Yüce Allah’ın rahmetiyle ödüllendirilmişsindir. Tatlı dilin, güler yüzün ve hep sevecenlikle dolu olan tavır ve davranışların seni sevenlerce unutulmayacaktır. Yerin ve durağın cennet olsun. Dualarımda senin için özel bir ayraç açtığımı bilmeni isterim.
Başta Fethi’nin saygıdeğer eşi Meral hanım ve sevgi dolu çocukları olmak üzere tüm yakınlarına ve sevenlerine başsağlığı ve sabırlar diliyorum.
Hüseyin Yeğin
Anasayfa
