Metal yorgunluğu kavramını duymuşsunuzdur. Cumhurbaşkanı kullanmış ve AKP’nin yenilenmesi gerektiğinin dayanağı yapmıştı bu kavramı…
Şimdi de “din yorgunu” kavramı ortaya çıktı!..
Bizde modadır!
Eğer toplumda benimsenen ya da itici bulunmasına rağmen yoğun ilgi çeken bir olay varsa, onun ardına takılır herkes… Bir süre yakın takibe alınır… Ve olabilirse taklit edilir. Ona benzemeye çalışılır. Metal yorgunluğu ile din yorgunu ikilisi arasındaki ilişki de bunu andırıyor…
***
Bu tür kavramların toplumda şaşırtıcı bir etkisi vardır ve ilgi toplayıcı rol üstlenirler. Asıl anlamı dışında kullanıldığında, amaç ilgi çekmektir. Öyle sanıyoruz ki bu kavramları kullananlar toplumun dikkatini belli bir noktada toplamak niyetiyle hareket ederler. Belli bir olguya işaret etmek işlevi üstlenen kavramlar yersiz kullanılırsa, gerçeklerin üzerine örtü olurlar…
***
Hatırlarsanız Cumhurbaşkanı “Metal yorgunluğu”ndan söz ettiğinde, susmuştu çoğu kişi!.. Anlamını ve işlevini merak edenlerin sayısı az değildi. Ama kimse aklından geçenleri süzüp doğru dürüst bir soru şeklinde dışa yansıtmak istemiyordu. “Madem Cumhurbaşkanı söylemiş; kalkıp bunu didiklemenin, araştırıp durmanın ne anlamı var?” anlayışı egemendi topluma…
Gerçi kendi dar yaşam alanlarında gizli gizli “Metal Yorgunluğu nedir?” sorusunun yanıtını arayanlar vardı. Tabii ki öyle aleni değil! Öyle herkesin işitip duyacağı bir ortamda değil..
”Metal yorgunluğu koca AKP teşkilatını sarstı. AKP’den tek tük istifalar başladı ki metal yorgunu oldukları söyleniyordu. Derken istifa etmesi gerekenlerin direnç gösterdikleri görüldü. Ama öyle uzun bir zaman aralığını kapsayacak direnç değildi bunlar. Çok geçmeden onlar da sapır sapır döküldüler…
***
Halkın seçtiklerini “metal yorgunluğu” yaftası ile makamlarından indirmek pek hoş olmasa gerek. Hele bunu yapanlar sık sık “atanmışlar” ve “seçilmişler” arasında kıyas yapıp “seçilmişlerin üstünlüğünü” savunan kesimde yer alıyorlarsa…
Halkın seçtiğini kim indirebilir?
Tabii ki yine halk…
Neyse işin burasını fazla kurcalamanın bir anlamı yok!.. Biz yine “din yorgunu” kavramına geçelim.
***
Yeni Şafak Gazetesi yazarlarından Ayşe Böhürler dünkü yazısında “Din Yorgunu Gençler!” başlığı altında din yorgunu kavramını anmış. Kendisi aynı zamanda AKP’nin kurucu üyelerinden…
Yaptığı bir söyleşiden dinlediklerini aktarıyor. Muhafazakâr kesimin kendi çocuklarını “din yorgunu” yaptığını, bunun da hiç hoş olmadığını söylüyor. Dindar kesimin çocuklarında oluşan ruh hâline değiniyor. Korkulu, ibret verici ve baştan aşağı incelenmesi gereken bir konu.
Şimdiki dindar kesimin çocuklarının din anlayışlarının, tehlikeli boyutlara doğru gittiği anlaşılıyor. Ama bu olumsuzluğun müsebbiplerinin laik kesim olduğunu vurgulamaya çalışmaları ilginçtir…
1970-1980’li yıllarda inançlarını yaşamak için mücadele eden gençlerden söz ediyor. O zamanlar din, toplumun aşağı tabakalarına layık görülen bir sınıfsal tanım içine hapsedilmişmiş… Bu çemberi kırmak isteyen gençler de davalarına duyduğu inanç ve özlemle kendi benliklerini bulmak için idealist olmak zorundaymışlar. Öyle anlatıyor! O zamanın gençlerinin davaları varmış, ülküleri ve düşmanları varmış…
Tam bu noktada Erdoğan’ın Başbakanlığı dönemlerinde kendine yakın bulduğu gençlere seslenerek: ”Dindar gençlikten; dininin, kininin davacısı gençlikten…” söz ettiği günler gözlerimizin önünden gelip geçti.
Başbakandan duydukları bu sözler laik kesimin gençleri tarafından anlaşılamadı. Daha doğrusu kininin davacısı gençliğin nasıl olacağını kimse anlamadı. Gençler bir tuhaf olmuştu! “Kininin davacısı gençlik nasıl olmalıydı?” sorusu kafalara takıldı.
Konuyla ilgili çok şeyler söylendi, yazıldı, çizildi… Geçelim…
***
Türk Milleti kavramını ağzına almayıp milliyetçiliği ayaklarının altına alanların,
Bu ülkenin federal yapıya bölünmesi için ellerinden geleni yapanların,
Her fırsatta bu ülkede yaşayan etnik gruplardan söz edip onlara neredeyse özerklik dahi tanımanın yollarını arayanların,
Laik milli eğitimi silip süpürerek din ağırlıklı eğitime öncelik tanıyanların,
Türkçe yerine Arapça ve Farsça sözcükler kullanmayı teşvik edenlerin,
Toplum içinde din ağırlıklı varlıklı bir sınıf yaratarak yeni bir sınıfsal bölünmeye sebep olanların,
İnsanları tarikat ve cemaat gruplarına bölenlerin,
Bu ülkeyi şeyhlerin, şeriflerin ve seyyidlerin dolanıp durduğu bir ülke hâline getirenlerin,
Ülkeyi getirdiği nokta içler acısıdır.
***
Demek ki ülkemiz, kininin davacısı dindar gençlerle dolmuş, ama bunların gidişi tehlikeliymiş. Analarını babalarını ve çevresini korkutacak denli acayip tehlikeli bir gidişin içinde bocalıyorlarmış!..
İşte bu gençlerin sağlıklı olmayan din anlayışlarına,
Dengesiz ve yalpalayan bir gidişin etkisinde olmalarına,
Bahane bulunmuş…
Gençler DİN YORGUNUYMUŞ…
Din yorgunu!..
***
Bir din, kendi öz kurallarının dışında yığınla kural üretmişse,
Ana kaynağının söylediklerini bir kenara iter olmuşsa,
O dine mensup olanlar nasıl olur da “din yorgunu” olur ki?
Din yorgunu gençlerden söz edenler bilmelidir ki “Ortada din adına bir şey kalmamıştır. Her yan uydurmalar, zorlamalar, baskılar ve hilelerle doldurulmuştur. Din de buna adeta ev sahipliği yapmaktadır.”
Din yorgunu olanların çevresinde kargaşa vardır. Düzensizlik ve kuralsızlık vardır.
Akıl ve bilim ötelere itilmiştir.
Böyle bir ortamda “din yorgunu” kavramı gibi sağa sola çekiştirilen sözcüklerden medet ummak nedendir?
Bu ülkeye ve bu ülke insanına azıcık da olsa yardımımız olsun istiyorsak, öncelikle kendimizi ve yakın çevremizi aldatmayı bırakmalıyız…
Hüseyin Yeğin
sislioda.com
Anasayfa
