Ey Türk Gençliği birinci vazifen…
Derken kendi kendime!..
Bir ses duydum.
Bir haykırış!..
Bir kendine geliş ve toparlanış…
O sesin geldiği yana yönelirken bıraktım her şeyi…
***
Yoksa;
Yüksek Yargı başkanlarını yazacaktım. Rize’de çay yaprağı toplarken…
Sayın Cumhurbaşkanı’nın tutum, tavır ve düşüncelerini irdeleyecektim.
Suriye’yi, mültecileri ve Avrupa Birliği’ni önünüze getirecektim.
Ermeni Soykırımı YALANINI parlamentolarında kabul eden ALMANLARI,
Sahte diplomayı,
Şehitlerimizi yazacaktım.
Ve Allah’ın rahmetine kavuşan Muhammed Ali’yi…
***
Ama…
O duyduğum ses,
Öyle bir haykırıştı ki!..
Öyle bir kendine geliş ve toparlanıştı ki…
Tüm benliğimle o yana döndüm yüzümü,
Bedenimi ve aklımı…
***
Bir heyecan kapladı içimi.
Kıpır kıpır oldum yetmişine yaklaşmışken,
Sen, ben davalarını aşmışken,
Ve ülkemin hazin görüntüsünden yılmışken,
Bir tatlı uyanıştı duyduğum o ses…
***
Özlemler vardır birikir üst üste…
Kimi gün kara acılar kaplar insanın yüreğini.
Bazen ters gider işin! Atarsın elindeki küreğini.
Başın önde belin bükük yol alırsın.
Sessiz, sedasız ve yorgun…
***
İstanbul Erkek Lisesi’nden yükselen o ses!..
Önemlidir!
Hem de çok önemli…
Bir sırtını dönmek değildir yalnızca.
Sesleniştir yüreklilere,
Haksızlığa direnenlere…
O ses der ki yüzyılın ötesinden:
Muhtaç olduğun kudret damarlarındaki asil kanda mevcuttur.
***
Müdürleri konuşurken arkalarını dönmek zorunda kalan öğrencilerin BİLDİRİLERİ, derslerin en büyüğüdür.
Bu bildiriyi, okumak isteyen okuyucularım için kolaylık olsun diye yazımın hemen altına alıyorum.
Hüseyin Yeğin
İSTANBUL ERKEK LİSESİ ÖĞRENCİLERİNİN BİLDİRİSİ.
İEL’16’dan Tüm Sarı Siyahlılara
Karanlığı ve esareti gördük.
Ateşi ve ihaneti gören abilerimize paydaş bildik kendimizi. Bizler daha gün, bu merdivenlerde haksızlığa, 181’e karşı bacaklarımız uyuşuncaya dek otururken; daha dün, şu okul bahçesinde yağmurun altında donumuza kadar ıslanırken, bugün, gidiyoruz şimdi.
Son kelimelerimiz; kimisinin kulaklarında küpe, kimisini uykularında sımsıcak tutan bir selam, kimisinin kabuslarında yankılanan kara ağıtla ve kardeşlerim, sizin yolunuzu aydınlatan bir kılavuz olsun.
Ey ahali! Bilin ve bilelim ki:
Bu kurumda ayrım yapılmaktadır. Bu ayrımı yapan bizzatihi bizi yönetmekle birileri tarafından görevlendirilen sayın kimselerdir. Bizlere “Sen git hocan gelsin.” diyen bu kimseler; işine geldiğinde hocalarımıza, eğitimcilerimize emirler hatta tehditler yağdırıp her şeyi oldu bittiye getirmekte ve yine bu sayın kimseler hiçbir hakkı olmadan resmi dilekçeleri yırtmakta, birilerinin maşaları olmaktadırlar. Duy bunları ahali!
Ülkemizin nice değerlerini hiçe sayanları, erk sarhoşluğu içerisinde kapılarda ceketlerini ilikleyip adeta baş tacı etmişlerdir.
Bu, korkaklıktır!
Müdüriyet makamı; bizleri, bizim düşüncelerimizi dış mercilerde sonuna kadar savunmakla yükümlüdür. Bu zahmete girilmiyorsa, sorarım size ey ahali, ne gerek var bu makama? Etek yerine pantolon giymeyi zorunlu kılan mezun ağabeylerimizi muhattap kabul etmeyip dışarı kovan bir idareye ihtiyacımız yok bizim. Nitekim bir İstanbul Erkekli vicdani muhakemesiyle öz idaresini sağlayabilme gücündedir.
Sor kardeşim, “tüm etkinlikler okul içerisinde yapılacaktır” diye o meşhur İlçe’den yazı gelmişken mâlum konser neden Talebe Birliği’nde yapıldı? Nasıl izin alındı? Bu ülkede birçok kültür-sanat vakfı varken hiçbir eğitim kurumuna yakışmayan vakıflara neden davetiye gönderildi? Niye, kimin yararına?
Sor kardeşim, tıkama kulaklarını, duy bunları, gör kardeşim!
Karanlığı ve esareti gördük!..
Onların esaretinden, cesaret biriktirdik paltomuza. Karanlığı yok etmek için okuduk, kurtulduk doğmalarımızdan. Düştük, kaldırdı ağabeylerimi ablalarımız. Bilirdik, arkamızda bizi kollan hocalarımız vardı. Özledik o hocalarımızı; susmayan, bize güç veren, bize güvenen, üstümüze kilitler vurmayan, karakterimizin söküklerini dikmek için uyumayan o eski ailemizi, özledik.
Kardeşlerim,
Sizi eğitmekle mükellef hocalar susuyorsa; idareciler rüşvet olarak izinler yazıyorsa, bursları birer sus payı olarak biliyorsa üzerinize karabasanlar çökmüştür. O zaman kaldırın başınızı artık test kitaplarınızdan. Yatağınızda kalkın. Kurtulun o karabasanlardan.
Toplanın, örgütlenin, durun kol kola; herkes duyana kadar
bağır bağır bağırın:
“Bizler özgür düşünceden yanayız.
Bizler demokrasinden yanayız.
Bizler insan haklarından yanayız.
Ve bizler sevgiyi, kardeşliği daima her şeyin üstünde tutacağız.”
Bilin ki: nefesiniz kesildiğinde ağabeyleriniz ablalarınız inletecektir bu koridorları.
Sizler; cinayeti gören kör kayıkçılar, herkesin önünde kalkan tek yumruk, sizden sonrakilerin sırtını yaslayacağı aydınlar, bir kurtarıcı beklemeden kurtarıcınız kendiniz olmalısınız. Olacaksınız.
Kardeşim,
Bu güç sensin. Bu güç damarlarında, beyninde, sende.
Karayeller başına indirmeden çatını;
Artık ses ol, ışık ol, yumruk ol!
İEL’16
Anasayfa
