Bazen derinlere dalarım.
O zaman,
Kendimden geçtiğimi anlarım.
Yine gelir aklıma çocuklarım…
Tüyleri bitmemiş yavrularımı düşlerim…
Aç ve susuz perişan olup gittiler.
Beni yalnızlığın loş karanlığına ittiler.
Bilmem ki!..
Nasıl olur da onlarsız yaşarım?
***
Daldıkça derinlere,
Belki parlar gözlerim ama,
İçimde kocaman bir yama,
Ha bire yutkunur durur…
Çocuklarımın önüne koyamadığım mama…
Şimdi benim olsa ne olur?
***
Günlerden bir pazar günüydü!..
Çocuklarımın hâli aklımda bir soruydu.
Açtım!..
Ama bulabildiğim sadece suydu.
Ayrılıp aş aramaya koyuldum.
***
Komşunun köpeği ben ayrılınca,
Yavrularım benden aş beklerken,
Bakışlarıyla yolları tararken,
Girmiş yuvamıza!..
Köpeğin pençesini sırtlarında hisseden yavrularım.
Korkularından sapsarı olmuşlar.
Feryat figan oldukları yerde kalmışlar…
Ve parça parça olmuşlar…
Nasıl olur da onlarsız yaşarım?
***
İşte ben,
Ne zaman dalsam böyle derinlere,
Egemen olamasam bakışıma.
Yavrularım gelir aklıma…
Kahrederim yaşadığıma…
Ah ah!..
Yavrularım yoksa eğer…
Her yanım dolsa da ciğer.
Neye yarar ki?
Onlarsız nasıl olur da yaşarım?

sislioda.com