Kıbrıs gazisi, can arkadaşım, dostum ve bir kardeş gibi sevdiğim güzel insan E. P. Kd. Alb. Niyazi KÜLAHLI’nın ölüm haberini KHO 1968 Devresi Grubu’nun WhatsApp paylaşımından öğrendim.
Sarsıldım adeta, bir tuhaf oldum! Bakışlarım donup kaldı bir süre! Kendime geldiğimde aldığım kara haberim etkisi derin izler bırakmıştı belleğimde. Aslına bakarsanız her ölüm haberi bende karmakarışık duygu tufanının oluşmasına sebep olur. Ama ne bileyim bu başkaydı. Varlıkla yokluk ikileminin ortasında yol alırken yer değiştireceğimiz günlerin uzakta olmadığını düşünüyor ve biliyorum. Elbet bize de sıra gelecek!.. Beklemedeyim ama yaşamın her anını biraz daha bir şeyler yaparak değerlendirmenin daha uygun olacağı inancıyla beklemedeyim.
Niyazi ile birlikteliğimizi birkaç yıla sığdırmak doğru olmaz!.. Kuleli Askeri Lisesi’nde başlayan arkadaşlığımız tanımlanması zor bir dostluğa dönüşmüştü. Birlikte olabilmek için karşımızı çıkan fırsatları ustaca kullanırdık. Ya ben ya o ama mutlaka ikimizden biri öne çıkar bir mıknatıs gibi çekerdik birbirimizi.
Harp Okulu’nda bölüklerimiz ayrıydı ama komşuyduk. O 9. Bölükte ben 10. Bölükteydim. Sınıflarımız ayrı, yatak odalarımız ayrı, yemekhanede oturduğumuz yerler ayrıydı. Ne var ki bu ayrılıkların bizler için hiçbir önemi yoktu. Ne yapar eder buluşurduk. Sigaralarımızı karşılıklı yakar dumanını önümüzdeki boşluğa üfürürdük. Genelde neşeli bir kişiliği vardı. Güler yüzlü oluşu iyimserliği ile tıpa tıp örtüşür, sevimli yanaklarında adeta goncalar açardı.
Dağ Komando Okulu ve Eğitim Merkezi’nde de yollarımız kesişti. Komando kursunda birlikteydik. Dağların zirvesine çıkıp “komando” diye bağırdığımız zaman gök gürültüsünü andıran sesler duyardık ya da bize öyle gelirdi.
Niyazi’yle öylesine içten içe bir dostluğumuz vardı ki ister istemez iyi günlerimize de kötü günlerimize de tanık olabiliyorduk. Suratını astığı zamanlar gecenin karanlığını andıran bakışları hüzün dolardı. Bakışlarındaki hüznün gözlerinden gizli ve sessiz akan yaşlara dönüştüğüne tanık olmuştum. Duygusallığı ve yufka yürekli oluşu iç dünyasındaki güzellikleri dışa yansıtabiliyordu. Daha var anlatacaklarım hem de çok…
Kısmet olursa Niyazi’yle ilgili anılarımı paylaşmaya karar verdim. Sanırım birkaç yazı dizisi olacak…
Yüce Allah’ın engin rahmeti onun üzerine olsun. Yerini ve durağını cennet etsin. Başta eşi, çocukları ve torunları olmak üzere tüm yakınlarına ve sevenlerine başsağlığı dilerim. Güle güle git kardeşim. Sonsuzluk evreninde yüzündeki gülücüklerin hiç eksilmeyeceğine inanıyorum… (Devam edecek.) (16.03.2024)
Hüseyin Yeğin
Anasayfa
