Ülkem ve ülkemin insanları, açlıktan-yokluktan acılar içinde kıvranıyor. Ötede kimsenin aldırdığı yok olup bitene.
“Merhamet edin! Açız!” dedikçe insanlarımız.
Pişkin pişkin: “Yalan söylüyorsunuz, açlıktan ölen mi var?” yaygarasını koparırlar.
Elindekini avucundakini,
Cebindekini dolabındakini,
Çeyiz sandığındakini, kefen için birikimlerini,
Neyi var neyi yoksa harcayıp boğazına dek borçlananların, açız diye medet umanların feryatları yükseldikçe ulu göklere…
“Haydi haydi yalancılar sizi! Unutmuşsanız siz, unutmayız asla biz YASTIK ALTINDAKİLERİNİ…” der dururlar.
***
“Olacak şey değil!.. Bunlar yapılacak şeyler hiç değil!” diyenleri bir süre sonra korku sarar, suskun kalmak isterler.
Ne çare ki yapamazlar…
Son bir gayretle: “Açız, geçinemiyoruz!..” diye feryat ederler ama…
Bin pişman olurlar, kapatıp da ağızlarını…
Çünkü ulular der ki:
“Geçinemiyoruz diyenlerin maaşını düşürün!..”
Şaka değil ama dediklerini ve sünnet diye bildiklerini yaparlar bir bir!
Çok geçmez aradan maaşlar düştükçe düşer iyice.
Ve boğazına dek batınca bataklığın derinliklerine iyicene susarlar.
Çünkü son bir gayret bir daha AÇIZ derlerse YOK OLUP GİDECEKLERDİR BATAKLIKTA…
***
Yaşanmış bir öyküden alınan esintilerle yazılan bir şiirimizle BİR SONRAKİ YAZIDA sizlere seslenmek isteriz.
Ama öyle bir şiirdir ki bu, vicdan kaynaklı gönlü olanlara bir çağrıdır aynı zamanda.
Hüseyin Yeğin
Anasayfa
