Parmaklar klavyenin tuşlarında!..
Yazılacaklar sıraya dizilmiş, kafalarda topluca beklemede.
Denetimsiz yazmamanın bilincinde yazarlar.
Sözcükler tek tek enine boyuna şöyle bir gözden geçirilmekte.
Ve hazır her şey yazmak için…
Artık sıra klavyenin tuşlarında dans edecek parmaklarda…
***
Ama!
Bir korku var!..
Korkuluyor yazmaktan.
***
Cümlelerin arasına serpiştirilecek birkaç süslü püslü sözcük yüzünden en hafif tanımlamayla soruşturulacaklarından korkuyorlar.
Hiç bilmedikleri, gitmedikleri yerlere çağrılıp diken üstünde otururcasına saatlerce beklemekten tedirginlik duyuyorlar.
Kahvaltı yapmadan apar topar götürülmüşlerse sıra beklerken açlıklarını bastırmak için bir elinde çay bardağı bir elinde her yanı ısırık içinde bırakılmış tostla görüntüleneceklerinden endişeliler.
Ağızlarının iz düşümünü almışlar gibi ısırık içinde bıraktıkları tostun çekilmiş görüntülerinin sosyal medyada paylaşılmasından yana bir utanç içten içe rahatsızlık veriyor gönüllerine.
***
Ama yazmalılar.
Gerçekleri, gördüklerini ve inandıklarını yazmak zorundalar.
Yoksa kendilerini inkâr etmiş olurlar.
Karşılarında özlerinden kopuk ve ayrılmış birini almışlar da onunla iş pişiriyorlarmış gibi görünürler.
Bilmem ki ne söylemeli bu yazarlara…
Ve nasıl kurtarmalı onları felaketlerden?
Söyleyin Allah aşkına ne yapıp ne etmeliler, yazdıklarının suçtan arınması ve özlerini rahatlatmaları için?
***
Yalanları yazmak.
Sorumsuzca iftira etmek.
Yandaşlar gibi hak etmeyenlere olmadık yerde, olmadık övgüler dizmek.
Bir incir çekirdeğini dahi doldurmayan dizelere eşlik etmek.
Falanca kişinin sağına soluna dokunur diye duraksamak.
Filanca kişiden uzak kalmak için elinden geleni yapmak ve çırpınıp durmak.
Sadece…
Okuyucuya ihanettir.
***
Bunları bilmez değiller! Bir bir hepsini biliyorlar.
Ama.
Ne bileyim neden yine de korkuyorlar işte…
Oysa,
Özgür bir ortamda,
Bir yazarın kendi nefsine, vicdanına ve okuyucusuna ihanet etmesinden daha büyük başka bir suç olabilir mi?
***
Dileriz ki 2019 yılında:
Öncelikle beyinler tutsak edilmez.
Korkular kaldırılır.
Beyinlere üşüşen tedirginlikler silinir. İnsan düşüncesinin çevresinde dolanıp duran endişeler yok olup gider.
İnsana insan olduğu için saygı gösterilir.
İnançlarından dolayı kimse kınanmaz.
Tüm bunlarla birlikte adalet şaha kalkıp gerçek yüzünü gösterir.
Hüseyin Yeğin
sislioda.com
Anasayfa
