“Oğlumla yalnız kalınca tabii ki ona daha fazla zaman ayırdım. Ancak o gösterdiğim ilgiden memnun olacağına huy değiştirmeye başlamıştı. Ve gittikçe kötüye gidiyordu. Her geçen gün huyunda korkunç değişiklikler oldu. O halim selim evladım gitmiş, yerine sinirli, duygusuz ve sorumsuz biri gelmişti.

Çok geçmeden okuldan ayrıldı.

Çalışmak da istemiyordu. Canı istediğinde kahvehanelerde falan çalışıyordu ara sıra.

Derken askere gitti. Elbet asker dönüşünde daha iyi olacağını bekliyordum.

Ama ne gezer!

Yeni yeni huylar edinmiş, beni iyice savsaklamaya başlamıştı. Onun için bir banka gibiydim sadece. Askerlik dönüşü bir kızla konuşuyordu. “İyi dedim, kendi kendime, belki bu kız sayesinde düzelir, bir işe girip çalışır, gönül rahatlığıyla onun evlendiririm.

Bir gün yemek yerken:

“Bak evladım, dedim, ben çalışıyorum. Sen de kendine doğru dürüst bir iş bul, biraz birikim yapalım, seni evlendireyim. Konuştuğun kızcağız da iyi birine benziyor.”

Ne oldu biliyor musun? Aynen patlamış bir bomba gibi gürleyip:

“Sen yetmiyorsun bir de onunla mı uğraşacağım?” dedi.

Şaşırmış kalmıştım! Sanki benimle uğraşan ve geçimim için çaba gösteren kendisiydi. Derin bir üzüntüye kapıldım. Bir anne olarak kim üzülmez ki? Bu konuşmamızın üzerinden çok geçmeden o kızcağız bizim oğlanı bıraktı. Bakmış ki bu oğlandan kendisine hayır gelmeyecek…

Babasından az bir maaş bağlanmıştı. Kıt kanaat onunla geçiniyoruz. Gençliğimde hep çalıştım, ama artık gücüm de yok! Sadece yarım bir maaşa kalmıştık.

Yıllar birbirini kovaladı. Acı üstüne acılar yaşadım. Şimdi bizim oğlan otuz sekiz yaşında… Son yıllarda alkole de başladı. Birahanelerde zaman öldürüyor. Geceleri geç saatlere kadar birahanelerde içip içip geliyor, Kapıyı tekmeleyerek uyandırıyordu beni.

Sözünün burasında tekrar hıçkırarak elleriyle yüzünü kapadı. Birkaç saniye hıçkırdıktan sonra, gözlerimin içine öyle bir baktı ki, sanki kendisini yiyip bitiren sakladığı bir sırrını açıklayacakmış gibi acıyla:

“Biliyor musun hocanım, benim oğlum yıllardır bana anne demiyor! Maymun diyor. Genellikle gece yarılarına kadar içip gece yarısı sarhoş olarak eve gelir, bana doğru tekme atar.” Tam burada durdu bir süre anlatmak istemiyor ama anlatmadan da edemiyordu:

“Maymun kalk! Bana yemek hazırla! İnanır mısınız ‘anne’ sözcüğünü yıllardır ağzından duymadım. Maymun aşağı, maymun yukarı! Hep maymun… Ama onun bana her maymun deyişinde ürperiyor, Allahtan korkuyordum. Evladımın ağzından çıkan bu şer kokan sözlerle daha çok ve daha büyük günahlar kazansın istemiyorum. Allah korusun! Ya ebedi cehennemlik olursa? Ben ne halt ederim. Ama Yüce Allah evladımın canını bir an önce alsa daha çok günah işlemeyecek. Ölüp günahkâr olarak gitse kurtulur belki…”

Sözlerinin burasında yaşlı kadının yüzü aydınlandı ve inanın bir gülümseme kapladı yüzünü. Hele gözleri! Gözlerinin içi gülüyor sanırdınız. Dudaklarında acı bir tebessümle konuşmasını sürdürdü:

“Benim canım evladım bir an önce ölüp de ebedi cehennemlikten kurtularak öbür dünyaya gitse. Ben burada elimden geleni yaparım. Önce bana karşı işlediği suçlardan dolayı ona bütün hakkımı helal ederim. Sonra oturur gece gündüz canım evladımın günahlarını bağışlaması için Yüce Allah’a dua eder dururum. Ta ki son nefesime kadar…”

Adeta bir huzur kaplamıştı her yanını. Sustu bir süre. Ben de konuşmadım, daha doğrusu konuşacak bir şeyim yoktu ki! Sonra irkilerek konuşmasını sürdürdü:

Allah korusun ya beni öldürmek zorunda kalırsa! Sarhoş değil mi ne yaptığını bilmeden her şey olabilir!.. Yavrum ana katili olarak gitsin istemem Allah korusun. Az mı huyunun düzelmesi için dua ettim, ama Yüce Allah kabul etmedi bu dualarımı. Şimdi bari yavrumun canını al da daha büyük günah işlemesin demekten başka ne yapabilirim ki?”

Hatta bir ara bana döndü ve yalvaran bakışlarla:

“Ne olursun kızım bir de sen dua et. Allah onun huylarını düzeltsin. Yok bunu kabul etmezse yavrumun bir an önce canını alsın. Yahut sen benden daha bilgilisin onun için senden yavrumun ölmesi için bana öğreteceğin bir dua yok mu?”

***

Sebile teyzenin oğlunun zulmüne ve hakaretlerinde dayanamadığından onun ölmesini istiyor sanmıştım. Bu, kalbi merhametle dolu anne, evladının daha da kötü olmasından endişe ettiği için onun ölmesini istiyormuş meğer. Tüylerim diken diken oldu! Gözlerim doldu. Bilmiyorum ki acaba hayatım boyunca benzeri bir durumla bir daha karşılaşmayacak mıyım?

Devam edecek…

Saime Bilhan

sislioda.com