“
Geçen gün Belediye otobüsünde giderken arka sırada oturan iki bayanın konuşmalarına ister istemez kulak misafiri oldum. Bayanlardan birinin:
“İnanamadım ya! Bir anne, evladına nasıl beddua eder ki?” sorusu beni alıp yıllar öncesinde yaşadığım bir anıma götürdü.
Yıl: 1988.
Görev yaptığım mahallede Sebile teyze diye tanınan bir kadın vardı. Onu evladına beddua ederken gördüğümde şaşırmıştım. O zaman da aklımdan aynı soru gelip geçmiş:
“Bir anne evladına nasıl böyle beddua eder?” diye günlerce arpacı kumrusu gibi düşüncelere dalmıştım.
Rahmetlinin evladına yaptığı bedduayı kulaklarımla duymuş, söylediklerine bir bir tanık olmuştum. Evet, bir anne evladına dua değil, beddua ediyordu ve ben buna şahit olmuştum.
Ancak Sebile teyzeyi daha yakından tanıyınca durumun hiç de sandığım gibi olmadığını anladım.
Bu olay beni çok etkilemiş ve bir o kadar da üzmüştü ki herkese ibret olabilecek bu olayı ta o zamanlar kaleme almıştım. Yazdıklarımı okurken, 30 yıl öncesinin sevimli mi sevimli, güler yüzlü, pırıl pırıl masmavi gözlü ve kırışıklıklar içinde kalmış yüzüyle Sebile teyze canlanıverdi karşımda. Sebile teyzeyle ev sahibimizin evinde tanışmıştım. Havalar güzel olduğunda, evinin önünden her geçişimde onu penceresinin önüne çıkıp oturmuş ve birini bekler görürdüm. Tek katlı evinin taş basamağına minderini koyar otururdu. Elini hiç boş görmezdim. Patik örerdi çoğu zaman. Onunla tanışmamızın hemen arkasından ev sahibim aracılığıyla ördüğü patiklerden bir çiftini bana hediye olarak göndermişti. Her gördüğüm de selam verir halını hatırını sormadan geçmezdim.
Evet, otuz yıl önceydi.
Bir gün yorgun argın eve geldiğimde, çocuklarım gelmeden yemeklerini hazırlamak için aceleyle mutfağa geçmiştim ki kapı çalındı. “Çocuklar mı acaba?” diyerek koşup kapıyı açtım. Çocuklar değildi, gelen Sebile teyzeydi.
Sebile teyzeyi kapıda görünce sevindim. İlk defa evime gelmişti. Buyur edip odaya aldım. Yüzü bir hayli üzgün görünüyordu ve gözlerindeki ifade kaldıramadığı yükün ağırlığının izlerini taşıyordu.
“Rahatsız ettim” diyerek durmadan özür diliyordu.
Onu rahatlatıncaya kadar bir hayli dil dökmek zorunda kaldım. Birkaç dakika sonra biraz rahatlamış görünüyor, ama tedirginliği devam ediyordu. Sebile teyze hakkında pek bir şey bilmiyordum. Sadece oğlu ile yaşadığını biliyordum.
“Hocanım ben senden bir dua istemeye geldim. Var mı böyle bir dua bilmiyorum ama?” dedi.
Sesi titriyordu. Birden yüzü kıpkırmızı oldu. Koşup bir bardak su getirdim. Elleri titreyerek suyu içti. Birkaç saniye öylece durdu. Sonra dudaklarını büzerek ağlamaklı bir sesle:
“Biliyorsun kazalar oluyor, kör kurşunlarla masum insanlar ölüyor. Beş vakit namazımda hep yalvarıyorum Allah’a. ‘Bir kör kurşunda benim oğluma gönderiver,’ diye. Ama yok olmuyor! Düşündüm ki belki kabul olması için bir dua falan vardır. Onu okuyayım da duam kabul olsun.”
Konuşurken aceleyle birbiri ardına diziyordu sözcüklerini. Belli ki sırtındaki yükü bir an önce atmak istiyordu. Cümlelerini adeta bir yaydan ok hızıyla peş peşe fırlatıyordu.
Donup kalmıştım. Bu kadın aklını yitirmiş olmalıydı! Bir anne nasıl evladına böyle bir şey dileyebilirdi? Acaba yanlış mı duyuyordum bu yaşlı teyze istediği şeyi yanlış mı anlatıyordu. Şaşkınlığımı atamadan Sebile teyzenin gözlerinden gökten boşanırcasına yağan yağmur gibi sular süzülmeye başladı. İri damlalar hâlinde kırışık yanaklarından aşağıya akmaya başladı.
Artık kendini bırakmıştı. Hıçkırıklar zayıf bedenini sarsıyordu.
Görmediğim, alışık olmadığım bir durumdu. Bu sevimli, yaşlı teyzeyi nasıl teselli edebilirdim, diye düşünürken kararımı verip karşısına yere diz çöktüm ve ellerini avuçlarımın içine alarak:
“Teyzeciğim lütfen derin nefes al. Sonra anlatırsın.” dedim ama o beni hiç dinlemiyordu.
Ellerini bırakmadan, sakinleşmesi için sessizce bekledim. Hıçkırıkları dindi. Cebinden çıkardığı mendiliyle gözlerine bastırıp, sonra da burnunu sildi. Başı önünde, sesi acı doluydu. Derinden nefes alarak:
“Ah hocanım, sen bilemezsin. Oğlumun elinden neler çektiğimi. Sen nereden bilebilirsin ki?”
”Bak anlatayım sana. Benim üç kızım, bir tanecik de oğlum var. Oğlum doğduğunda ben kırk beş yaşında idim. Ne çok sevinmiştik. Rahmetli kocam sevincinden ne yapacağını bilemedi. Yemek davetleri verdi, sadakalar dağıttı, kurbanlar kesti. Oğlan doğurdum diye beni el üstünde taşıdı. Yıllarca beklemişti oğlu olsun diye. Üç kızın ardından erkek babası olmak onu öyle mutlu etmişti ki yürümesi bile değişmişti. Onu şımartarak büyütüyordu. Her istediğini yapıyor, her haylazlığına göz yumuyordu.”
”Okula başladığın da derslere karşı ilgisizdi. Zorumuzla ilkokulu bitirttik. Ortaokula başladığında daha çok ilgisizleşti. O sırada babası hastalanınca iyice koptu okuldan. Çok sürmedi babası vefat etti. Dört çocukla kala kaldım. O yaşta kır işlerine giderek hep çalıştım.”
“Zaman dediğin ne ki? Çabucak geçti ve kızlarım büyüdüler. Onları evlendirdim. Kala kala oğlumla baş başa kaldım…”
Devam edecek…
Saime Bilhan
sislioda.com
Anasayfa
