Oldu bitti yağmurun yağmasından büyük zevk alırım. Huzur duyarım, rahatlarım!..
Yağmurun yağarken çıkardığı sesteki ahengin benzerini başka bir şeyde hiç duymadım. Olağanüstü bir ritmi vardır. Yorgunsam yorgunluğumu, sıkıntılıysam sıkıntılarımı anında alıp götürür…
***
İstanbul’dan Bursa’ya yolculuk için bilet alırken gişedeki görevli:
”En önden 2 numarayı veriyorum,” deyince sevindim.
Otobüsün kalkmasına henüz 15 dakika vardı. Çisenti hâlinde hafif hafif yağan yağmurun altında ıslanırken az sonra yapacağım yolculuğun keyfini şimdiden çıkarmaya başlamıştım bile. Islanacaktım ama öyle sırılsıklam değil. Bir yandan da yağan yağmuru seyrederken huzurlu bir yolculuğun hayalini kuruyordum.
Yeterince ıslandığımı, hatta biraz üşüdüğümü hissettiğimde otobüse bindim. Yerime oturmak için acele etmiyordum. Nasıl olsa biraz sonra koltuğuma yaslanıp yolculuğun tadını çıkarmaya başlayacaktım.
Yerime oturdum, kendimi huzurlu bir yolculuğa hazırlayayım demeye kalmadan karşı çaprazımda ki genç bayanın yüksek sesle yaptığı telefon konuşması kulaklarımı tırmaladı.
Bir yerde mülakat sınavından geçmiş.
Anlatırken heyecanlıydı. Yaşadıklarını en ince detayına kadar anlatıyordu.
İçeriye nasıl girdiğinden adımlarını nasıl attığına varıncaya kadar…
Sınavda heyecanlı değilmiş. Tam aksine kendisinin bile ummadığı ölçüde çok sakinmiş. Sıralamasının çok yüksek olmasından bile korkmuyormuş. Dizi dizi sıralanan zarflara bakmış önce. Bu zarflardan birini çekecekmiş. Her ne hikmetse çok sevimli görünmüş zarflar kendisine. Çok da güzel duruyorlarmış.
Komisyonda ki hocanın verdiği güven duygusunu minnetle anlattı. Hoca buna: “Yüz üzerinden doksan sekiz alırsın,” demiş. Garantiymiş…
Sorularla ilgili hiç sorun yaşamamış. Hatta sorun yaşamak bir yana sınav sırasında gülmüş. Ama dayanamadığından gülmüş. Aslında gülmek istemiyormuş fakat bir soru öyle komiğine gitmiş ki… Nasıl gülmesin? Soruda diyormuş ki:
“Sınıfa giren bir öğretmen, sınıfa nasıl girmeliymiş?” Tabii gülmekte haklıymış!..
Ondaki rahatlığı gören hocalar:
“Şimdiye kadar mülakata gelenlerin arasında en rahat ve pozitif adaysın,” demişler.
Pozitif demeleri çok hoşuna gitmiş. Sevinmiş ama içinden.
Daha neler neler…
***
Otobüs hareket etti.
Az önce düşündüğüm yağmurun eşliğindeki huzurlu yolculuk allak bullak olmuştu.
Çünkü genç bayan bir türlü susmuyor hâlâ anlatıyordu.
Anlattıklarını duymasam o kadar rahatsız olmazdım. Ama adeta tane tane ve kulağımın dibinde konuşuyormuş gibi sesi yüksek çıkıyordu.
Yavaş yavaş rahatsız olmaya başladım. Sesinde hiç rastlamadığım bir tırmalayıcılık vardı. Adeta kulağımın iç derisini kazıyor gibiydi. Bu benzetme size abartı gibi gelebilir ama inanın abartmıyorum.
Bir ara parmaklarımla kulaklarımı tıkadım, ellerim yorulunca devam edemedim.
***
Otobüs hareket edeli 20 dakikayı geçmişti ki sesindeki istek kaybolmaya başladı. Yorulmuş olmalıydı. Kim bilir, belki karşısındaki de bunu dinlemekten yorulmuş olabilir, dinlemekteki isteksizliğini doğrudan olmasa bile dolaylı yoldan iletmiş olabilirdi. Nihayet karşısındakine:
“Tamam canım gelince detaylı anlatırım.” dedi telefonunu kapattı.
Daha sonra detaylı anlatacakmış!..
Olacak şey değil! Acaba bir olay daha detaylı nasıl anlatılır ki?
Kızgındım tabii. Otobüs gibi bir ortamda yaptığı hiç de hoş değildi. Beni ya da başka birini böylesine rahatsız etmeye hakkı yok ki… Biraz kısık sesle konuşsa tahammül edilebilirdi ama böyle yüksek sesle olacak şey değil!..
Neyse ki sonunda sesini kesmişti.
Başımı huzur içinde koltuğa yaslayıp yağmurla olan iletişimimi kurmaya karar verdim. Ben daha başımı koltuğa yaslamadan telefonu çaldı.
”Eyvah, dedim, mahvoldum!” Tek tesellim benzeri konuşmayı yapmaması yahut kısa süreli bir konuşma olmasıydı.
Ne oldu biliyor musunuz?
Hiç abartmıyorum, aynı cümlelerle olayı biraz önce anlattığı gibi bir daha anlattı. Üstelik az önceki konuşmada yapamadığını bu konuşmada yaptı ve olayları DETAYLI anlattı. Adeta biraz önceki konuşmasının hıncını alıyor anlattıkça anlatıyordu. Detaylı yani…
Birkaç kez uyarayım, diye düşündüm ama sonra vazgeçtim. Ne olacağı belli olmazdı!..
Anlatıyordu ve ben sinirlenmeye başlamıştım. Az önce düşlediğim ve hayalini kurduğum huzurlu yolculuktan eser kalmadı. Sabır, dedim içimden. Kendi kendime sabır tavsiye ediyordum. “Nasıl olsa şimdiye kadar epeyce konuştu ve artık anlatacakları bitmek üzeredir.” diye düşünüyordum. Öyle öyle saniyeler, dakikalar geçti ve o anlatmaya devam ediyordu.
Artık yağmurlu havanın tadını çıkarmayı aklımdan kovup atmış sinirlenmeme yollarını arıyordum.
Bir ara yazayım, dedim. Ancak bu şekilde sinirimi yenebilirdim. Yazdığım zamanlar her şeyi unutur yazdığım konu üzerinde yoğunlaşırdım. Deyim yerindeyse kulağımın dibinde top patlasa duymazdım.
Ve o genç bayan detaylı anlatıyordu anlatacak neyi var neyi yoksa bir bir…
***
Yolculuğumuz başlayalı bir saati çoktan geçmişti. Şunun şurasında yarım saat kadar bir yolumuz kalmıştı. Çok ilginç ki huzur içinde geçeceğini sandığım yolculuğum bir cehennem azabını andırıyordu.
Ve bir iki dakikalığına konuşmasına ara veren genç kadın daha sonra yine konuşmaya başlıyordu. Farklı bir şeyler anlatsa belki daha az rahatsız olacaktım. Ama hep aynı şey. Üstelik detaylı!..
Eminim ki o yüksek sesli telefon konuşmalarından sadece ben değil, şoför başta olmak üzere yolcuların hepsi rahatsız olmuşlardır. Bayanın anlattıklarını ve sınavda geçirdiği mülakat serüvenini ezberlemeyen kalmamıştır. Tabii ki verdiği rahatsızlığı her geçen saniye daha çok artırıp ilerleyen zaman içinde doruklara tırmandırarak…
***
Bir ara yerimden kalkıp giderek rahatsızlığımı belirtmeyi düşündüm ancak her nedense sonra vazgeçtim.
Otobüs şoförü ve görevlisinin de herhangi bir uyarıda bulunmaması garipti.
Sonunda acılar içinde geçen yolculuğum bittiğinde Allah şükrettim…
İşte böyle.
Bir sınavın MÜLAKAT serüveniyle birlikte yolculuk yapmak zorunda kaldım.
Üzülerek belirtmeliyim ki genç bayan bir öğretmen adayıydı. Onun öğretmen adayı olduğunu cümle alem öğrendi.
Bu arada detaylı anlatmanın ne olduğunu şaşkınlıkla öğrenmiş oldum. Detaylı… Detaylı…
***
Başımdan geçen olayın bende bıraktığı derin iz şu oldu:
Devlet kapalı yerlerde sigara içmeye yasak getirdi. İyi de oldu…
Aynı yasağın yüksek sesle konuşmalar için de getirmesinin mutlaka zorunlu olduğunu düşünüyorum.
Gerçi çevresel gürültü hakkında yasa ve buna bağlı yönetmeliğin çıkarıldığını duymuştum. Ama daha etkin bir uygulamayla konunun yeniden değerlendirilmesi gerektiği kanısındayım.
Aksi hâlde bir daha böyle detaylı bir konuşmaya tahammül edeceğimi sanmıyorum.
Hepimiz insanız değil mi?
Neden haklarımıza karşılıklı olarak saygılı olmuyoruz ki?
Saime Bilhan
sislioda.com
Anasayfa
