Cici Kızım,
Ben ve annen kendi hâlimizde,
Biz bize,
Diz dize.
Gözlerimiz kısık ve sessizce…
Yaşarken…
Karanlıktı çevremiz.
Bulutlarla kaplıydı yüreğimiz.
Soru işaretleri doluydu umutlarımız.
***
Biz yazgısına boyun bükmüş beklerken.
Bir gün sabah erken,
Uyandırdı beni annen.
Ben ise uykulu gözlerle doğrulurken.
Hiçbir şey olmamış gibi annen.
Sırıtıp duruyordu.
Gülmek iyiydi ama böyle sabahın er vaktinde.
Uykunun derininde.
Uyurken uyandırıldığında zor geliyor.
Kızgınlık basıyor insanın yüreğini…
***
Eliyle karnını gösterdi bana.
Anlamamıştım.
Olan biteni kavrayamamıştım.
Hırsla yastığa koydum başımı.
Uyuyup tamamlayacaktım yarım bıraktığım düşümü.
Annen kudurdu sanki tutup da olmayan saçımı.
Bir daha bir daha gösterdi karnını.
“Eyvah, dedim, karnı ağrıyor olmalı.”
Bundan böyle akşamları sobayı yakmalı.
Yoksa aynen böyle sancı saplanıp durur karnına.
”Doktora götüreyim,” dedim içimden.
Annen ikide bir karnını tutup gösterdiğinden,
Ama gülmesi de arttığından.
”İyi, dedim, bu demektir ki çok sancımıyor karnı.”
”Sar, dedim, benim babadan kalma kuşakla sar.”
***
Annen gülme krizine tutulmuş gibi,
Kahkahalarla gülerken,
”Yok, dedi, öyle değil. Bebek bebek!”
Anlaşılan uykuyu haram etmişti bana.
En iyisi yemek yemek.
Mutfağa doğru yöneldim.
Ve uykulu gözlerle mutfağa geldim.
Annen de arkamda, sanırsın ki bir sülük.
Yapışmış bırakmıyor.
Bu kez gülmeyi kesmişti ve kızgındı.
Ama yine tutup karnını gösterdi.
Ve ortada hiçbir şey yokken aniden bağırdı.
”Ben hamileyim!..”
***
Pencereden dışarıya baktım ki…
Karanlık dağılmakta.
Yerden su fışkırmakta.
Bulutlar gülümsemekte.
Doğan güneş şarkı söylemekte.
***
İşte böyle Cici Kızım,
İşte böyle bulutlarla kaplı yarı karanlık dünyamızı,
Sen aydınlattın.
Bir güneş gibi ışıldadın yuvamızda.
İyi ki doğmuşsun…
Yüce Allah’tan dileğim odur ki sana;
Yaşamın zorluklarına katlanmayı,
Daima aklını kullanmayı,
Ve kendi kendine kalkan olmayı,
Nasip etsin…
Çalıştıkça başaracağına inancım büyük…
Baban…
Hüseyin Yeğin
sislioda.com
Anasayfa
