Bu sabah, yağmur sesine benzer bir sesle uyandım. Yağan yağmuru gözle izlemek hoşuma gidiyordu. Hemen pencereye doğru seğirttim. Perdeleri çekip pencerenin kanadını açarak başımı hafifçe dışarı doğru uzattım. Hayret yağmur yağmıyordu!..
”Acaba yağdı da dindi mi?” diye düşündüğümden pencerenin altındaki toprağı gözden geçirdim. Kupkuruydu!.. Biraz daha ileriye baktım. Ama değişen bir şey göremedim. Toprak dün neyse şimdi de aynı, kupkuruydu! Anlaşılan yanılmıştım… Başımı kaldırıp gökyüzüne baktım. Bulutlarla kaplıydı. Yağmurla ilgili bir bilgi veren görüntü yoktu ama yine de ha yağdı ha yağacak havasında bir koku alıyordum!..
Sabahın ilk ışıkları karanlık denen örtüyü kaldırıyor, pırıl pırıl güne kapısını aralıyordu etraf… Arada bir nazlı nazlı esen bir rüzgârın varlığını sezer gibi oluyordum. Derinden ve hafif bir esintiyle gelen rüzgarın ağaçların sararmış yaprakları arasından sıyrılıp geçerken çıkardığı ses, inanılmaz güzel geliyordu kulağıma. Ustaların ustası bir virtüözün kemana dokunuşunu andırıyordu. Gelen sese kendimi iyice verince hayret ettim. Yaprakların hışırtısından yayılan sesler gerçekten büyüleyiciydi. Kulağı rahatsız etmeyen bir keman sesini andırıyordu. Keman sesini dinlediğimde; virtüözün mızrapla tellere her dokunuşunda ve teller üzerinde gezinirken çıkardığı her narin seste sanırım ki insana bir şeyler anlatıyor! Bilinmezlerden ve görülmezlerden…
İşte şimdi de öyleydi!.. Yapraklar arasından çıkıp çevreye yayılan ses de adeta bir şeyler anlatmaya çalışıyor gibiydi.
Bazen sesler değişiyor, ama o büyüleyici güzelliğinden zerrece bir şey yitirmiyordu. Biraz daha kendinizi verip daha dikkatle sesleri dinlediğinizde görürsünüz ki çevreye yayılan ses; değişik müzik aletlerinden çıkıyor. Yahut siz öyle sanırdınız. Kısa zaman aralıklarıyla yer değiştiriyorlar gibiydi: Ud, cümbüş, saz; hatta bazen klarnet oluyordu. Gerçi çıkan seslerin hangi müzik aletinden çıktığını ayırt etmek öyle kolay değildi. Saniyeden çok kısa bir zaman aralığında sürekli değişen sesler sabahın serinliğine yayılıp duruyordu… Çıkan sesler sabahın o üşütücü serinliğini ılık esen bir yelin tatlı okşayışıyla yer değiştiriyordu.
***
Derken,
Çok geçmeden,
Hafiften bir yağmur yağmaya başladı.
Ve beni uykumdan uyandıran o eşsiz güzellikteki ses tekrar gelip doldu kulaklarıma.
Yağmurun sararmış yaprakların üzerine düşerken… Yağmur tanelerinin sararmış yapraklara her dokunuşunda çıkardığı sesi duymak gerçekten muhteşemdi. Daha fazla dayanamadım. Pencereyi kapatıp kendimi dışarı attım.
***
Bahçenin ortasına doğru hiç ağaç bulunmayan bir boşluğuna gelince durdum ve kapadım gözlerimi.
Kulaklarım egemendi yaşamıma… Onun algıladığı seslerle daldan dala konan bir kuşu andırıyordum. Daha doğrusu ben öyle algılıyordum.
İç dünyamın bilinmez zenginliklerinden kopup gelen duygular ardı ardına dizilince; “Artık şiir yazmalıyım!..” diye iç geçirdim. Tüm bedenimde yoğunlaşan duygusal bir patlama yaşayacaktım neredeyse. Özgürlüğe aç duygu dünyamın ne alıp getireceğini elbette bilemezdim. Zamanın akışına bıraktım kendimi…
***
Çiseleyen yağmurun altında inadına ıslanmaya aldırış etmeden uzun bir süre gözlerim kapalı bekledim.
Sanki;
Birini bekliyormuşum gibi…
Bir yerlerden bir muştu alacakmışım gibi…
Bir şeyler görüp yeni bir yaşama doğru kanat açıp uçacakmışım gibi…
İçimdeki tüm pislikleri kaldırıp çok uzaklara atacakmışım gibi.
Ruhumu güzelliklerde doldurup mutlanacakmışım gibi…
Saime Bilhan
sislioda.com
Anasayfa
