2017 yılının ilk gününde tüm cesaretimi toplayarak, “Bir şeyler yazayım,” dedim. Zira uzun zamandır yazamadım. Defalarca elime aldığım kalemi yazamadan bıraktım!..
Niye mi?
Güzel yurdumun içinde bulunduğu durum yanında benim gördüklerim, duyduklarım, yaşadıklarım; hatta yazmak istediklerim öylesine küçük öylesine önemsiz geliyor ki;
Yazamıyorum…
***
Büyük acılar, çaresizlikler bağlıyor elimi kolumu.
Hiçbir şey yapamamak, seyretmek içimi yakıyor!..
Açmıyorum televizyonu. Daha doğrusu açamıyorum, çünkü haberleri dinlemeye gücüm yetmiyor!
Ağlayan analar babalar,
Yetim yavrusuna sarılan çaresiz eşler,
Nişanlılarını bekleyen genç kızlar ve daha nicelerinin kahroluşlarına yetmiyor gücüm.
Kapatıyorum gözlerimi, kulaklarımı.
Görmeyince duymayınca bir şey, sanıyorum ki bitti ya da bitecek tüm acılar…
***
Sonra yine çığlıklar, ağıtlar duyuyorum çevreden.
Bitmek nedir bilmiyor ki!..
Bakıyorum ki her şey öncekinden daha beter…
***
Belki katkım olur diye.
Abdest alıp iki rekat namaz kılıp yöneliyorum Rabb’ime.
Bakara suresi 153. Ayetteki davete icabet ediyorum.
Sığınılacak en emin yere sığınıp, yardım edecek tek merciden yardım istiyorum; yurdum için, insanlarım için.
“Allah’ım!” diyorum. “Sen bize bu musibetleri verdiğine göre, demek ki hak etmişiz. Biz senin çaresiz kullarınız. Bütün hata ve kusurlarımıza karşı, senin merhamet ve rahmetin sonsuzdur. Bizleri ve vatanımızı bu belalardan ve dost bildiğimiz düşmanlardan koru. Yardımını esirgeme bu aciz ve günahkâr kullarından.”
***
2017 yılının;
Yurdumuza ve milletimize,
Tüm dünya da ki mağdur, masum, kimsesiz, aç ve susuz insanlara,
Hayırlar getirmesini umuyor ve temenni ediyorum.
Tüm okuyucularıma sağlık ve esenlikler diliyorum.
Saime Bilhan
sislioda.com
Anasayfa
