Ev sahibemiz eliyle yazmasının ucunu çekiştirirken:
“Madem gezmeyi ve fotoğraf çekmeyi seviyorsunuz, gelin sizi gezdireyim,” diye öneride bulundu. Gezip çevreyi tanımak için can atıyorduk. Beklemeden,
“Tabii neden olmasın! Seviniriz,” der demez ayağa kalktık. Hani derler ya! Ayağımıza kadar gelen kısmeti tepmek istemiyorduk.
“Sizi Ali Uşağı Mahallesi’ne götüreyim,” dedi ev sahibimiz.
Sesimizi çıkarmadan onu takip ettik. Yokuş yukarı yol alıyorduk. Birkaç yüz metre ilerledikten sonra yol daha da dikleşmeye başladı. Biraz yorucuydu. Ama aldırmadık bile. Çünkü arabayla gezecek olsak, önemli olabilecek bazı yerleri kaçırmamız söz konusu olabilecekti.
***
Eski evlerin arasında ilerlemeye başladık. Zaman zaman yıkılmış ya da yıkılmaya yüz tutmuş evler önümüze çıkıyordu. Tabii ki resimlerini çekmeyi ihmal etmiyorduk.
Sağ tarafta yıkık dökük bir evin önünde, sandalyesini atıp oturmuş yaşlı bir bayan gördük. Onu gördüğüm an farkında olmadan gayri ihtiyari ona doğru yöneldim. Ağır adımlarla yaklaşmaya başladım. Biraz daha yaklaştığımda önce durdum. Sonra dikkatle karşımda oturan kadına bir daha bir daha baktım. Gözlerimi kaçıramıyor, ama hiçbir şey de diyemiyordum. Anlayacağınız olduğum yerde donup kalmış, sadece kadına bakar durur olmuştum.
***
İçimde anlayamadığım, tanımlamakta zorlandığım bir duygu birikimi oluştu. Zaman durmuş, bulunduğum anı unutmuştum adeta. Karşımda oturan kadın rahmetli annemdi!.. Şaşırmış ve ne yapacağımı bilemiyordum. Sanırsınız ki bulunduğum yere çakılmış kalmıştım. Hayret ve şaşkınlık dolu gözlerle kadına bakıp duruyordum. Acaba düş mü görüyordum? İnsan hiç ayakta yürürken düş görür mü? Değilse peki, rahmetli annem karşımda ne arıyordu? Uzun yıllar sonra böylesine bir ortamda karşılaşmamız şaşkına çevirmişti beni. Beynimde daha başka sorular dizisi de birbiri peşine sıralandı:
Şimdiye kadar neredeydi ve ne yapıyordu?
Neden bunca yıl bizden ayrı kalmıştı?
Ve neden yaşadığına ilişkin hiçbir haber vermemişti?
***
Zor da olsa birkaç adım daha attım! Yaklaştıkça içimden bir şeylerin akıp gittiğini duyar gibi oldum. Rahmetli annemin bunca yakınıma geleceğini hiç mi hiç düşünememiştim! Gördüklerim karşısında beynim dayanamaz oldu! Ağlayacaktım!.. Tam “Annem” diyerek koşmaya başlayacağım an karşımda oturan kadın kısık gözlerle bana baktı;
“Buyurun, dedi, birini mi aramıştınız?”
Duyduğum sesle yeni bir şok daha geçirdim. Ses rahmetli annemin sesine hiç benzemiyordu. Biraz kalın, biraz da tersleyiciydi. Çok enteresan bir an yaşıyordum.
Sesinin değişikliği kendime gelmeme yardımcı oldu. Ama sussaydı, ama konuşmasaydı, ama olduğu gibi kalsaydı oturduğu yerde, annem diye sarılacaktım ona… Kadının anneme benzerliğinin olağanüstü yanı duraklamama neden oldu… Konuşamıyordum. Anneme benzer biri değil, annemin ta kendisi olduğuna inanmasaydım, “Benzerliğin bu kadarı da olmaz!” der geçerdim…
Bendeki şaşkınlık şimdi kadına geçmişti. Ama o susmuyor konuşuyordu:
“”Hoş geldiniz,” dedi. Belli ki tedirgin olmuştu…
Oluşan gergin havayı yumuşatmak için biraz daha yaklaşırken selam verip hâl hatır sordum. Birkaç adım sonra karşımdaki kadının annem olmadığına kesinlikle karar vermiştim. Aralarında olağanüstü bir benzerlik vardı!..
Yaşlı kadın bendeki havanın değiştiğini görünce rahatladı ve başladı anlatmaya:
“İyiyim yavrum çok şükür. Kızımla geldik İzmir’den. Sıcaklar bastırınca duramaz oldum gurbette. Canım memleket hasretiyle yanar tutuşur oldu. Özlemimi giderme fırsatını da bulmuş oluyorum. Ne var ki birkaç hafta kalıp yine İzmir’e gideceğiz,” derken sesi titriyordu.
“Buradan gitmek istemiyorum ama, yaşlılık işte!.. Bu yaştan sonra yalnız başına yaşamak zor geliyor. Mecburum çocuklarımla birlikte İzmir’de kalmaya.”
Tatlı ve cana yakın sohbetimizin tam da burasında arkadan gelen grubumuz yetişti.
***
Gelen grup içinde ev sahibemiz, yaşlı kadını görür görmez tanıdı.
“Ayşe teyze! İnanamıyorum, sensin değil mi?” dedi. Sesi sevinç ve heyecan doluydu.
“Evet ben Ayşe’yim, dedi yaşlı kadın. Ama ben seni tanıyamadım. Sen kimlerdensin?”
Her ikisi de birbirlerine sokulup sorular yüklü tatlı bir sohbetin akıcılığına kendilerini kaptırmış, bizleri unutmuşlardı.
***
Ev sahibemiz de Ağın’da devamlı kalanlardan değildi. İstanbul’da oturuyorlarmış. Son birkaç yıl olmuş, yazları gelip sonbaharda dönüyorlarmış…
Anneme benzettiğim Ayşe Teyze, meğer buraların 40-50 yıl öncesinin terzisi ve fotoğrafçısıymış!.. Hatta ev sahibemizin düğün fotoğraflarını da o çekmiş. Yaptığı işi en iyisinden yapan, becerikli ve yetenek doluymuş Ayşe Teyze…
Birbirlerine karşı duydukları sevgiyi adeta yeni anımsarlarmış gibi tutup sarıldılar birbirine ve başladılar ağlaşmaya…
Oldu bitti, benim de gözlerim suludur. Bir iki saniye geçmedi ki yanaklarımdan süzüldü ince göz yaşları…
***
Ayşe Teyzenin gözleri artık iyi göremiyormuş. Belli ki yıllarca yaptığı iş onu bir hayli yıpratmış. Ama zamanında güzeller güzeliymiş!..
Yaşına göre güzelliğinden çok şey kaybetmemiş. Hâlâ çok güzel ve cana yakın, tatlı bir bayan. Bilgili de… Bilgece bakışlarından bunu anlamak zor değil. Kendisiyle uzun uzun sohbet etmek isterdim. Ne var ki gruba bağlılığım buna engel oldu.
Resmini çekmek için iznini istediğimde hiç nazlanmadı. “Ben de zamanında çok çekmiştim,” demekle yetindi.
Elini öpüp yanından ayrıldığımızda; anlamakta zorlandığım, karmaşık, sarsıcı ve temiz duygular kaplamıştı içimi…
Saime Bilhan
Anasayfa
