Otogara doğru gidiyoruz. KARA GECE’nin başladığından henüz haberimiz yok. Günlük sorunlar ve ertesi gün yapacağımız işler hakkında söyleşiyoruz.
Ancak yollarda garip bir sessizlik var adeta. Farkına varamadığımız, ne olduğunu çözemediğimiz bir hava çökmüş gecenin karasına.
Bilmediğimiz bir koku, korku gibi yapış yapış yazın sıcağında. Sanırsınız ki yoldan geçen arabalar bir şeyden kaçıyor.
***
Otogara geldiğimizde rastladığımız ilk topluluktan yankılanan ses dikkatimizi çekti:
“İnanmayın, diyordu, darbe marbe olmaz! Siz yanlış duymuşsunuzdur!..”
Karşısındaki telefonunu çıkarıp biraz karıştırdıktan sonra: “Bak, bak da gözlerinle gör,” dedi. Diğer adam telefonun ekranına baktığında birden yüzündeki ifade değişti. Kekeleyerek: “Galiba doğru…” dedi.
Grubun içinde anlaşılmaz bir hareketlenme oldu. Ben dahil herkes telefonuna sarılmıştı birden. Bir yerlere telefon edip olan biten hakkında bilgi toplamaya çalışıyorduk.
***
Aramalar çok sürmedi, birkaç kişi birden :
-Boğaziçi köprüleri tutulmuş, geçiş yasağı koymuşlar!
-Genelkurmay’ın önünde ambülanslar doluymuş.
Yanımda duran tanımadığım bir kadın rahat ve sakindi, bana döndü: “Allah hayırlısını versin! Hakkımızda hangisi iyi ise o olsun,” dedi. Az geçmedi ki: “Peki biz şimdi ne yapacağız?” soruları kovaladı birbirini…
***
Eğer ortada bir kötü varsa bu kötünün bir başka kötüyle savılmasına karşıydım. Tam karşımdaki kadına cevap verecektim ki otogar salonunda kaynaşma hızlandı. Herkes,
“Biz ne yapacağız?”
“Ne yapmalıyız?”
“Ya buradan gitmemize izin vermezlerse ne halt ederiz?” türünden sorular soruyorlardı. Cevap vereni olmayan sorulardı bunlar. Kim cevap versin ki? Herkes soru soruyordu. Soru sormayan kalmamıştı neredeyse!..
***
Az sonra birkaç otobüs firması; toplanan yolcularının bilet paralarını iade ediyordu. Seferleri iptal ettiklerini söylüyorlardı. Bir genç kız dışında hiç itiraz eden olmadı. Genç kız üzgün ve sinirliydi. Adeta isyan edercesine:
“Keşki çok fakir bir ülke olsaydık da bu gibi şeyler olmasaydı. Tatil için çıkıyordum. Mahvettiler tatilimi. Zaten yılda 10-15 gün tatilim var,” diye yakınıyordu.
Otogarda hareketlenme artmıştı. Arada bir koşuşanlar görülüyordu. Tüm bunlar insanın içine anlaşılmaz bir sıkıntı veriyordu. Keşan’a gitmek için KEŞAN BİRLİK firmasını seçmiştim. Bilet paramı geri almak için bilet satılan yere gittim. Hayret! Hiç kimse yoktu!..
Ne bilet satan kalmıştı, ne de ortalıkta çığırtkanlık yapan kimse. Keşan Birlik firmasının düzgün bir firma olduğunu düşündüğümden bekledim bir süre. 10 dakika, 20 dakika derken tam 1,5 saate yakın bekledim. Ne gelen var ne de giden!
Sağa sola koşuşturanları izlerken Keşan Birlik firmasının bu tutumuna şaşırmış bir anlam verememiştim. Komşusu olan firma yetkililerine sordum, “Neredeler?” diye. Onlar da şaşırmıştı. Burada olmaları gerekir, ama kimse yok. Acaba bir sorun mu yaşadılar?” diye kendi kendilerine konuştular.
***
Bu karmaşa içinde bir yere gitmenin akıl kârı olmayacağını düşündüm. Telefona sarılıp yeğenimi aradım ve gelip beni almasını, ama olabildiğince de çabuk gelmesini söyledim…
Koşuşturmalar bitmemişti. Ve daima dolu gördüğüm otogar yavaş yavaş boşalıyordu. İnsan sayısı azalınca içime bir tedirginlik gelip yapıştı. Endişeleniyordum, ama bir yandan da endişelenmemem gerektiği konusunda kendi kendimi ikna etmeye çalışıyordum.
Önemli firmaların otobüs seferlerini İPTAL etmesi ve yolcularının bilet paralarını iade etmesi güzel bir davranıştı. Ama Keşan Birlik görevlilerinin yaptıklarını anlamak mümkün değildi.
***
Bir süre sonra yeğenim geldi. “Yollar ana baba günü, dedi, Sayın Cumhurbaşkanı herkesin meydanlara çıkmasını istemiş, arabasına atlayan dışarı çıktığından neredeyse geçiş yok!..”
Heyecanlıydı, acele etmemi istedi. “Eğer biraz daha kalırsak sabaha kadar gidemeyiz,” dedi. Son bir kez Keşan Birlik firması görevlilerine baktım kimseyi göremeyince eşyalarımı aldığım gibi arabaya atlayıp yola koyulduk.
***
Yollar tıka basa doluydu. Korna üstüne kornaya basıyorlardı. Kimi camdan dışarıya sarkmış ellerindeki Türk Bayrağını sallıyor, kimi “Allahü Ekber” nidalarıyla yol alıyordu. Yerleşim alanlarının bulunduğu yerlere geldiğimizde arabaların arasında yürüyen insanlar görülüyor ve sayıları gittikçe artıyordu. Bu gidişle sabaha kadar eve varmamız mümkün görünmüyordu. Dua etmeye başladım. Sağ salim evime kavuşabilmek için…
KARA GECE’nin karası gözlerimizi kör edecekti sanırsınız. Kimse karşımıza çıkıp yolumuzu kesmedi, ama içimizde binlerce tuhaflıklar seyretti durdu.
Yeğenim usta bir sürücüydü. Onun bazı yerlerde ara sokaklara dalarak yol alması her ne kadar içimdeki tedirginliği artırdı ise de eve bir an önce vardık.
Kapıya elimi değdirdiğimde rahat bir nefes alıp içeri girdim. Tabii ilk işim televizyonu açmak oldu…
***
İçim burkularak olanları izliyordum.
Acı içindeydim. Ne olacağını kestiremiyordum. Ama inandığım bir şey vardı:
Halk kendi iradesine müdahaleye karşı koymanın yolunu bulamadıktan sonra DEMOKRASİMİZ var diyemeyiz.
Cumhuriyete sahip çıkmanın yolunu bilemedikten sonra hep yanlış sapaklardan yanlış yerlere doğru gideriz. Sonuç hüsran olur bizim için…
Üzülürüz hem de ölçülemeyecek denli çoğalır üzüntümüz.
Düşmanlarımızsa sevinirler elbet…
Sevgi Birdar
AÇIKLAMA:
KARA GECE’de, yani 15.07.2016 tarihinde 23,30 – 01.30 saatleri arasında bize olmadık sıkıntılar yaşatan Keşan Birlik firmasını kınıyorum. İade etmediği bilet ücretimi onlara helal etmiyorum.
Anasayfa
